كاربرد روش هاي تصميم گيري چند معياره در ارزيابي ريسك تونل سازي

چكيده پروژه¬هاي زيرزميني عموماً پروژه¬هاي پيچيده با عوامل تأثيرگذار زياد ازجمله شرايط متغير و نامطمئن زمين هستند؛ بنابراين اتمام پروژه در چارچوب تعيين‌شده (زمان، هزينه، كيفيت، ايمني) نيازمند شناخت ريسك¬ها، آناليز و نهايتاً رتبه¬بندي جهت پاسخ به آن‌ها است. شناخت هر چه بيشتر عوامل تأثيرگذار بر روند پروژه مي-تواند راه را براي اين منظور هموار كند. ساخت تونل‌ها در فضاهاي شهري، به‌ناچار منجر به حركت زمين در اطراف آن‌ها مي‌شود كه ممكن است فشارهاي محيطي قابل‌توجهي به علت وقوع احتمالي حوادث يا خسارات مهم روي زيربناهاي سطحي يا زيرسطحي، به‌اندازه نويزها و ارتعاشات، به‌ويژه در طول پروسه ساخت و حفاري داشته باشد؛ مديريت ريسك يكي از فازهاي مديريت پروژه بوده و رتبه‌بندي ريسك‌هاي پروژه قسمت كليدي فاز ارزيابي ريسك در فرآيند مديريت ريسك‌هاي پروژه است. رتبه‌بندي ريسك‌هاي پروژه به‌صورت هاي مختلف كمي و كيفي انجام مي‌شوند. روش‌هاي مختلف تصميم‌گيري چند معياره، به‌عنوان رويكردي كمي، به‌منظور امكان استفاده از آن‌ها در مسئله رتبه‌بندي ريسك‌هاي پروژه مورداستفاده قرار مي‌گيرد. در اين مقاله رتبه‌بندي ريسك‌هاي تونل سازي خط 3 متروي قطار شهري مشهد با استفاده از روش شباهت به گزينه ايده‌آل(TOPSIS) انجام شد كه در نتيجه آن گروه ريسك هاي اقتصادي به عنوان مهم ترين ريسك و گروه ريسك هاي اجتماعي به عنوان ريسك كم اهميت در اين رتبه بندي قرار گرفتند. واژگان كليدي: رتبه‌بندي، روش‌هاي تصميم‌گيري چند معياره، ريسك، TOPSIS