نگاهي به مفهوم سكونت در معماري و عوامل موثر بر پايداري مسكن روستايي

سكونت به معناي اقامت كردن و آرامش يافتن در فرهنگ معين به معني اقامت كردن و ماندن با آرامش است. هايدگر سكونت را با آرامش اينگونه بيان مي‌كند. سكني گزيدن براي آرامش بين فرد و جهان صورت گرفته و با ساختن از طريق شرايط حضور عناصر چهار گانه (زمين، آسمان، فانيان و باقيان) شكل مي‌گيرد مفهوم مسكن علاوه بر مكان فيزيكي، كل محيط مسكوني را نيز در بر ميگيرد كه شامل كليهي خدمات و تسهيلات ضروري مورد نياز در بهزيستن ساكنان و بهداشت افراد است مسكن عبارت است از ساختمان يا محلي كه به عنوان سرپناه براي ادامه حيات بهتر انسان مورد استفاده قرار مي گيرد و داراي امكانات و تسهيلاتي است كه سلامت جسمي و رواني انسان را تضمين مي كند اقليم شناسي معماري شاخه‌اي از اقليم شناسي كاربردي است كه نوع معيشت و زندگي انسان را تحت تاثير قرارمي دهد. هدف از اين پزوهش به باز تعريف مفهوم سكونت و همچنين عوامل تاثير گذار بر پايداري مسكن روستايي در ايران مي باشد كه نوع پژوهش، از نظر هدف كاربردي و توسعه اي، از لحاظ روش انجام تحقيق، «توصيفي- تحليلي» بوده و بر اساس ماهيّت، داده ها از نوع كيفي مي باشد. چارچوب نظري با استفاده از روش كتابخانه اي و مرور ادبيات مربوط به كيفيت محيط در فضاهاي جغرافيايي نواحي روستايي انجام شده است.