مفاهيم و مصاديق پايداري محيطي در ساختارهاي عمودي

سهم كثيري از تخريب زمين و مصرف انرژي مربوط به ساختمان‌ها مي‌باشد، بنابراين روند روبه رشد جمعيت، بازنگري كلي در شهرسازي آينده را مي‌طلبد. به عبارت ديگر شهرسازي افقي امروزي با افزايش وسعت، مشكلات ترافيكي، انرژي و اتلاف زمان قادر به تحمل بار جمعيتي ضمن سرويس‌دهي به ساكنين و كاربران را در هزاره سوم نخواهد داشت. ساختار‌هاي عمودي به عنوان يكي از راه‌حل‌هاي اصلي، مد نظر معماران قرار گرفته است. اما اغلب اين ساختارها مصرف كننده‌هاي بزرگ انرژي هستند و منابع زميني و زيرزميني را بدون توجه به مانايي آن براي نسل‌هاي آينده مصرف مي‌كنند كه در تضاد با اهداف معماري پايدار است. ساختار‌هاي قرن بيست و يكم نبايد به مثابه يك مصرف‌كننده صرف انرژي باشند و در عوض با نگرشي نو به همنشيني با محيط زيست لازم است كه نهايت استفاده از پتانسيل‌هاي پيراموني و منابع تجديد شونده پايدار را داشته باشند. بنابراين طراحي ساختارهاي پايدار و سبز عمودي بهره‌مند از منابع تجديد پذير انرژي براي آينده اهميت فوق العاده‌اي دارد. روش پژوهش در اين تحقيق توصيفي تحليلي بوده كه با ابزار كتابخانه و اسناد مكتوب، داده ها جمع آوري شده و راهكارهايي براي ساختارهاي عمودي معرفي كرده است. جايگزيني ساختارهاي عمودي در ازاي توسعه افقي شهر كه موجب تخريب زمين، فرسايش خاك، آلودگي منابع آبي و .. مي شود با كمترين سطح تخريب خاك مي تواند نتيجه اصلي اين پژوهش معرفي شود كه با ارائه راهكارهايي همچون فضاي سبز عمودي، ايجاد فضاي تعامل، فضاي باز، كنترل سيستم فاضلاب، استفاده از سيستم زيست توده و بهره گيري از طبيعت در راستاي استفاده از سازه هاي فركتال به ساختار ايده آل عمودي در راستاي حفظ محيط زيست تبديل شود.