تاثير تجربه محيط آموزش عالي بر هوش اخلاقي مربيان ورزشي

مقدمه: اخلاق، مولفه ي لاينفك و ضروري زندگي اجتماعي بوده و است؛ در عصر حاضر ورزش و جامعه ورزشي، جزو اركان اصلي فرهنگ سازي قلمداد مي شود به طوري كه انديشمندان و صاحب نظران اجتماعي، سياسي، فرهنگي، اقتصادي و غيره از اين جامعه (ورزشي) و پتانسيل بالقوه آن براي رسيدن به اهداف كوتاه مدت و بلند مدت خود بهره مي برند. در اين راستا، پژوهش حاضر به بررسي تاثير تجربه محيط آموزش عالي بر هوش اخلاقي مربيان ورزشي مي پردازد. روششناسي: تحقيق حاضر به لحاظ روش پژوهش توصيفي از نوع پيمايشي، به لحاظ نوع، كاربردي و از بعد زماني، مقطعي است. كليه ي مربيان ورزشي رشته هاي مختلف با كارت مربيگري درجه يك و بين المللي در سطح استان آذربايجان غربي به تعداد 232 نفر، جامعه آماري تحقيق بودند. كه با روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي چند مرحله اي 156 نفر از شهرستان هاي مختلف استان به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. براي گردآوري داده ها از پرسشنامه هوش اخلاقي لينيك و كيل (2011) استفاده شد. جهت تجزيه‌وتحليل داده ها از آزمون هاي تحليل واريانس يك طرفه، آزمون تي گروه هاي مستقل، و تي تك نمونه اي و نرم افزار spss16 استفاده شد. نتايج: يافته ها نشان دادند بين سطح هوش اخلاقي زنان و مردان تفاوت معناداري وجود ندارد (542 /0=t؛ 05 /0 589/ 0=p). همچنين يافته هاي تحليل واريانس يك راهه حاكي از تفاوت معنادار بين ميانگين هوش اخلاقي مربيان ورزشي به تفكيك مدرك تحصيلي دانشگاهي است (760 /16=(F4)؛ 05/ 0 001/ 0=p). بحث و نتيجهگيري: نتايج تحقيق حاضر، با يافته هاي بسياري از تحقيقات از جمله اپينكار (2012)، مهرجو (1394)، شفيعي (1389)، وان-باتنبورگ (2010) همخواني دارد. نتيجه تحقيق حاضر حاكي از آن است كه هوش اخلاقي و افعال و پيامدهاي آن در خلا بوجود نمي آيد بلكه در بافت خاص رابطه بين خود/ديگري به منصه ظهور مي رسد. و همين عوامل بر روي قضاوت اخلاقي تاثير گذاشته و منجر به راهيابي به جوهر و ذات هوش اخلاقي مي شود.