اثر بستر كشت بر سطح برگ و مقدار نيتروژن نشا‌ء برنج در روش توليد مكانيزه

توليد نشاء برنج به روش مكانيزه توسط بانك هاي نشاء برنج در شمال كشور حدود 10 سال قدمت دارد. انتخاب بستر كشت مناسب براي توليد نشاء، يكي از مشكلات پيش روي اين توليد كنندگان است. با اين هدف، اثر 10 نوع بستر كشت، بر سطح برگ و مقدار نيتروژن اندام هوايي نشا‌ء، آزمايشي در خرداد ماه سال 94 در قالب طرح فاكتوريل با 3 تكرار در گلخانه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه گيلان انجام شد. در اين پژوهش، از خاك رسي به عنوان ماده اصلي و از 5 ماده قابل دسترس ديگر به عنوان ماده فرعي، استفاده شد. ابتدا بسترها به صورت حجمي با هم تركيب و در 10 بستر كشت ايجاد شده، بذرپاشي انجام و در طول دوره رشد، روزانه 2 بار آبياري باراني انجام شد. بعد از رسيدن گياهچه به مرحله انتقال به زمين اصلي، سطح برگ تعيين و نشاء از محل طوقه بريده شد و نيتروژن كل آن تعيين شد. نتايج بدست آمده نشان داد كه از بين 10 بستر كشت تلفيقي، خاك رسي + 20 % ورمي‌كمپوست با ميانگين 29/ 2 درصد نيتروژن و 5/5 سانتي‌متر مربع سطح برگ، بهترين و تيمار شن + 20 % پوسته بادام زميني با ميانگين 21 /1 درصد نيتروژن و 02/ 1 سانتي‌متر مربع سطح برگ، ضعيف‌ترين تيمار شناخته شد. به طور كلي بر اساس نتايج اين تحقيق، مي‌توان گفت كه مخلوط كردن كودهاي آلي (ورمي‌كمپوست و كود گاوي) با خاك رسي در مقايسه با مواد آلي (پوسته شلتوك برنج و پوسته بادام زميني) به ‌عنوان بخشي از تركيب بستر كشت بذر و بستر رشد گياهچه، مطلوب تر است و باعث افزايش سطح برگ و مقدار نيتروژن اندام هوايي شد لذا در شرايط مشابه، تلفيق كود هاي آلي با خاك رس، تركيب بهتري است.