طراحي شهري اجتماع محور، راهيافتي نوين در توسعه سرمايه اجتماعي

فضاهاي شهري با روندي نا موزون و ناهماهنگ با ويژگي هاي اجتماعي و فرهنگي جامعه و نيز خواسته ها و نيازهاي شهرواندان در حال رشد و گسترش هستند كه در اين فرايند ضمن مخدوش نمودن سيما و هويت شهر ها سبب ظهور بسياري از مشكلات اجتماعي و فرهنگي گرديده است و نا رضايتي ساكنان شهرها و عدم احساس تعلق خاطر آنها به سكونتگاهشان را در بر دارد كه در نتيجه عدم احساس مسؤليت و حفط ارتقاء آن، افزايش جرائم شهري و نيز عدم احساس امنيت از حضور در فضاي شهري ودر نهايت كاهش سرزندگي شهرها را به همراه داشته است. رشد اندازه ي شهر ها بدون توجه به كيفيت طراحي آن، به افزايش فاصله اجتماعي در ميان مردم و در پي آن كاهش تعاملات در روابط اجتماعي و در نهايت كاهش انسجام اجتماعي منجر گرديده است. اهميت اين مساله باعث گرديد تا با نگاهي عميق تر به كاهش كيفيت طراحي شهري در احياء سرمايۀ اجتماعي در جامعۀ امروز ايران، كه با بحران هاي كيفي شهري و همچنين تضادهاي اجتماعي و عدم اهميت شهروندان به محيط شهري خود مواجه است، به منظور بهبود چنين بحران هايي و ضرورت انكار ناپذير طراحي شهري در روابط و محيط اجتماعي در ميان شهروندان، سعي در بهبود عملكرد آن بنماييم. در اين پژوهش با هدف تبيين و شناسايي مفهوم، مباني و رويكرد هاي سرمايۀ اجتماعي در ساختار شهري و همچنين با استناد به تئوري هاي انسان گرايانه در شهرسازي و طراحي شهري بمنظور ارتقاء رابطۀ سرمايۀ اجتماعي و توسعۀ شهري تدوين گرديده است. در اين مطالعه، به منظور تبعين نقش و اهميت طراحي شهري در توسعه سرمايه اجتماعي رويكردي ميان رشته اي در حل مسائل و مشكلات شهري امروز كه سبب ايجاد بسياري از نا هنجاري ها و عدم درك دقيقي از كاربرد علوم مختلف در يك راستا مي باشد، بكار گرفته شده است.در پايان نيز به ارائۀ راهكار هايي جهت احياء سرمايۀ اجتماعي همزمان با توسعۀ فضاهاي شهري و روند رشد شهر نشيني ونيز رويكردي اجتماع محور در طراحي شهري پرداخته شده است.