تبيين كاربست اخلاق زيستي در شهرسازي مبتني بر الگوي اسلامي ايراني پيشرفت

بيتوجهي به حفاظت از طبيعت كه عمدتاً به علت عدم پشتوانه اخلاقي از سوي جوامع و مردم بود و منجر به بحران محيط‌زيست شد، امروزه علت تغيير نگرش در مواجهه با طبيعت و محيط‌زيست و درنتيجه تدوين قوانين بينالمللي متعددي شده است. مذهب به‌مثابه محركي ايجادكننده و سمت‌وسو دهنده به اين تغيير نگرشها و تدوين‌كننده اخلاق، عاملي در رفع بحرانهاي زيستي در نظر گرفته‌شده است. اين پژوهش تلاش دارد تا در مبحث حاضر به بازشناسي مفهوم اخلاق در پرتو انديشه و اصول اسلامي در فضاي كالبدي بپردازد و راهبردهايي جهت بهرهبرداري مناسب از محيط‌زيست ارائه كند. روش پژوهش حاضر روش تحليلي-توصيفي و روش نمونه موردي است. درواقع ابتدا مباني نظري مدرن و ديني درزمينهٔ برخورد كالبدي با شهر و معماري موردمطالعه قرارگرفته است و در پژوهش موردي نيز پژوهشگر با كاربست چهارچوب مطالعه شده، نمونههاي شاهد را در شهر اسلامي به‌عنوان كالبد قابل‌اعتنا سنجيده و صحت سنجي ميكند. بررسيها حاكي از اين واقعيت است كه مباني اسلامي در بحث محيط‌زيست، حمايت فرهنگي، ديني و اخلاقي را همگاني كرده و در زيستبومهاي مختلف به روشهاي متنوع، كالبد ويژه ارائه داده بهگونهاي كه گاه سنت اسلامي با به‌كارگيري بيان نو، احترام به طبيعت را به‌تمامي نشان داده است. شهرهاي سنتي مصداق آموزههاي اسلامي است كه بهترين شرايط محيط‌زيستي را براي انسان فراهم ميكردند و درعين‌حال در شرايط اقليمي نامناسب از طبيعت در طراحي و ساخت شهر جهت ادامه حيات كمك ميگرفتند.