چالشي نظري بر سر راه پويش الگوي پيشرفت: آموزش رياضي ايران

هنگامي كه از پويش يك الگو به سوي الگوي كاملتري گفتگو مي‌كنيم، بي درنگ با مفهومي از حركت مواجه مي شويم. در اين جهان هر حركتي بر اساس قواعدي صورت مي پذيرد، چه ما نسبت به اين قواعد آگاهي داشته باشيم و چه آگاهي نداشته باشيم. بر همين اساس، پويش الگوي پيشرفت در ايران نيز بر اساس قواعدي صورت مي پذيرد. هرچه ما نسبت به اين قواعد بيشتر آگاهي داشته باشيم، چشم انداز روشنتري از آينده در پيش روي ما خواهد بود. نا آگاهي ما نسبت به چنين قواعدي نافي رخداد هاي غير منتظره نخواهد بود. افقي كه براي سطح الگوي پيشرفت در سال هزارو چهارصدو چهار ترسيم شده است، نيازمند مسيري هموار براي پويش است. ولي اين مسير لزوما هموار نيست. اين بدين معني است كه الگو و رخداد هاي منضم به آن پويش خواهند داشت ولي نه لزوما به سوي مقصدي كه مورد نظر ماست. دو دليل عمده براي چنين رخداد هاي غير منتظره اي وجود دارد. نخست، نبودن مسير است كه ناشي از اتخاذ راهبرد هاي نادرست است. علاج اين مشكل در تصحيح راهبردها ست. دوم، امكان ناپذير بودن مسير است. اين مشكل با هيچ راهبردي قابل حل نيست و حل آن نياز به تغيير ساختار دارد. بر اين اساس، چالش هاي پيش روي پويش الگو را مي توان به دو دسته تقسيم كرد. دسته نخست شامل چالش هايي است كه فائق آمدن بر آنها نيازمند بهبود راهبردهاست. دسته دوم شامل چالش هايي است كه رفع آن ها نيازمند بهبود ساختار هاست. در اين مقاله به اين موضوع مي پردازيم كه آموزش رياضي چالشي از نوع دوم بر سر راه پويش الگو به سوي چشم انداز هزارو چهارصدو چهار ايجاد خواهد كرد. در پي آن اصلاح ساختار مورد نياز براي فائق آمدن بر اين چالش ارائه خواهد شد.