تغيير اقليم و تأثير آن در تصميم‌گيري‌هاي مديريت منطقه ساحلي استان هرمزگان

افزايش سطح آب درياها يكي از اثرات مستقيم و موردپذيرش تغيير اقليم است (Doyle et al., 2015) و تقريباً تمام سواحل در سراسر جهان تا انتهاي قرن 21، از افزايش سطح آب درياها متأثر خواهند شد (Cazenave et al., 2013). با توجه به اين‌كه 10 درصد از جمعيت جهان در سواحل با ارتفاع كمتر از 10 متر بالاي سطح آب درياها زندگي مي‌‌كنند (McGranahan et al., 2007) و بسياري از جمعيت ساكن در اين مناطق براي معيشت و رفاه خود به طور مستقيم متكي به ساحل مي‌‌باشند (Nicholls et al., 2007)، همچنين اكوسيستم هاي مناطق ساحلي سطوح بالاي تنوع زيستي را حمايت مي‌كند و دامنه وسيعي از عملكردهاي اكوسيستم، كالا و خدمات را فراهم مي‌‌آورد (Hadwen et al., 2015)، اثرات ناسازگار افزايش سطح آب درياها به‌عنوان يك تهديد اصلي تغيير اقليم براي پايداري اكوسيستم‌هاي ساحلي و دارايي ميليون‌ها انسان محسوب مي‌‌شوند (McGranahan et al., 2007). اما، مطابق با گزارش نهاييIPCC ، هنوز مي‌‌توان اقداماتي را براي متوقف كردن بدترين اثرات به عمل آورد (IPCC, 2015). شناسايي مناطق ساحلي آسيب‌پذير در برابر افزايش سطح آب دريا و تدوين راهكارهاي مناسب براي مقابله با اثرات زيان‌بار آن، از روش‌هايي است كه مي‌‌تواند براي كاهش پيامدهاي تغييرات اقليمي در مناطق ساحلي به كار گرفته شود (IPCC, 2014a). توافق‌نامه پاريس (COP21) نيز كه در چارچوب كنوانسيون تغيير اقليم سازمان ملل متحد تدوين گرديده است، بر تقويت توانايي مقابله و سازگاري با پيامدهاي تغييرات اقليمي و به‌ويژه حمايت از كشورهاي در حال ‌توسعه در زمينۀ سازگاري تأكيد دارد (UN, 2015) و ايران نيز از كشورهاي امضاكننده اين توافق‌نامه است. ازاين‌رو طرح مديريت مناطق ساحلي كشور (ICZM) كه برنامه استاني آن در هرمزگان با عنوان تدقيق طرح مديريت يكپارچه ساحلي استان هرمزگان شناخته مي‌شود و تصوير فضايي يك برنامه راهبردي، ميان بخشي، بلندمدت و پايدار است كه ضمن توسعه متعادل و متوازن در منطقه ساحلي، ملاحظات محيط‌زيستي را براي دست‌يابي به توسعه پايدار، ملاحظات خطرپذيري را براي توسعه ايمن و ريسك‌پذير و ملاحظات پدافند غيرعامل را براي دست‌يابي به توسعه امن مورد توجه قرار داده است مي‌‌تواند به‌عنوان بستري مناسب در جهت سازگاري در برابر پيامدهاي تغيير اقليم مورد ملاحظه قرار گيرد. گام نخست در جهت سازگاري در برابر تغيير اقليم آينده، كاهش آسيب‌پذيري است (IPCC, 2014a). بنابراين ارزيابي جنبه‌هاي مختلف آسيب‌پذيري مانند آسيب‌پذيري فيزيكي، اكولوژيك و اجتماعي- اقتصادي در مناطق ساحلي استان هرمزگان از ضرورت‌هاي تدوين چارچوب اقدام‌هاي متناسب براي سازگاري با پيامدهاي بالا آمدن سطح آب دريا در اين مناطق بوده و نيز تلفيق سازگاري با طرح‌ريزي، شامل طراحي سياست‌ها و تصميم‌گيري، هم‌راستايي با طرح‌هاي توسعه مناطق ساحلي را ارتقاء خواهد بخشيد.