گازهاي گلخانه‌اي و اثرات آن‌ها برتغييرات اقليم و اكوسيستم‌هاي دريائي

گازهاي گلخانه‌اي حاصل از سوختن سوخت‌هاي فسيلي براي توليد انرژي، توسعۀ حمل و نقل و صنعت و همچنين فعاليت‌هاي جنگل زدائي و افزايش كشاورزي بوده كه انتشار آن‌ها منجر به تغييرات اقليم مي‌‌گردد. گاز‌هاي گلخانه‌اي عمدتاً شامل دي‌اكسيد كربن (CO2)، متان (CH4)، دي‌اكسيد نيتروژن (NO2) و گازهاي صنعتي حاوي فلوئور مي‌‌باشند. اين گازها به آساني به اشعه‌هاي خورشيدي با طول موج پائين اجازه عبور از جو زمين داده، اما مانع از عبور امواج با طول موج بلند ناشي از گرم شدن زمين شده و قسمتي از آن‌را جذب نموده و قسمتي ديگر را به سطح زمين و اقيانوس‌ها بازتاب مي‌‌دهند. اسيدي شدن آب‌ها در اثرافزايش ميزان CO2، ذوب شدن يخ‌ها و افزايش سطح آب درياها و اقيانوس‌ها، گرم‌تر شدن دماي آب اقيانوس‌ها، از مهم‌ترين تأثيرات ناشي از تغييرات اقليم بر روي اكوسيستم‌هاي دريائي هستند كه به‌نوبه خود زندگي بشر را تحت تأثير خود قرار مي‌‌دهند. تخريب زيستگاه‌هاي نوزادان آبزيان و مناطق تخم‌گذاري پرندگان آبزي به دليل بالا آمدن سطح آب درياها، اخلال در جذب يون كربنات مورداستفاده براي ساخت پوسته‌هاي آهكي در آبزياني از قبيل صدف‌ها و سخت‌پوستان به دليل اسيدي شدن آب‌ها از طريق افزايش حلاليت گاز CO2 در آب اقيانوس‌ها، تغيير سن توليدمثل و شرايط زيست آبزيان و مرگ مرجان‌ها و تغيير الگوي جريانات فراچاهنده به دليل افزايش دماي آب درياها از مهم‌ترين پيامد‌هاي تغيير اقليم است. مناطق ساحلي كه بيشترين بار توليدات آبزيان و تجارت را به‌عهده دارند، بيشترين تأثير را از تغييرات اقليم دريافت مي‌‌نمايند و در كشور‌هاي توسعه‌ نيافته و يا كمتر توسعه‌ يافته به‌علت فقدان زير‌ساخت‌هاي عمومي و بار آلودگي و شيوع بالاي عوامل بيماري‌زا و غيره، توانائي انطباق با شرايط جديد را محدود مي‌‌سازند. پيشنهاد نهايي براي حفاظت از بخش شيلات و آبزي‌پروري و جوامع ساكن در مناطق ساحلي كه داراي حداقل توانايي براي تحمل شرايط ناشي از اثرات ويرانگر تغييرات آب‌وهوايي را دارند، شناسايي آسيب‌پذيرترين گونه‌ها و جوامع آبزي، كمك‌هاي دولتي براي سازگاري با شرايط پيش آمده، بررسي محدوديت‌هاي بخش خصوصي براي سازگاري و جستجو براي سازگاري‌هاي مناسب است كه به كاهش درازمدت آسيب‌پذيري كمك مي‌كند.