تحليل عنصر شخصيت در حكايت‌هاي گلستان سعدي

گلستان سعدي يكي از برجسته¬ترين متون نثر فارسي در زمينه‏ي ادبيّات تعليمي با سبك و سياقي متفاوت است كه علاوه بر ديباچه، شامل هشت باب : در سيرت پادشاهان، در اخلاق درويشان، در فضيلت قناعت، در فوايد خاموشي، در عشق و جواني، در ضعف و پيري، در تأثير تربيت و در آداب صحبت است و مجموعاً به 180 حكايت، كه در هفت باب گنجانده شده است مي¬رسد، حكايت نيز گونه¬اي داستاني و غالباً مختصري است كه براي پند و حكمت و اندرز به كار مي¬رود و سعدي نيز در گلستان در قالب همين حكايات، در اوج بلاغت و عاري از هر گونه تكلّفي در كلام، به بيان نكات اخلاقي و تربيتي مي¬پردازد. اين شاعر با عنصر «شخصيت» كه كنش¬ها و رويدادها را به وجود مي¬آورد، حكايت¬هاي كوتاه و بلندي را خلق كرده است. در اين مقاله پس از نگارش مقدمه و پيشينه¬ي تحقيق با پرداختن به فراواني شخصيّت¬ها، آن¬ها را از حيث: تيپيك، مذهبي- عرفاني، تاريخي- اسطوره¬اي، تمثيلي، پويايي و ايستايي بودن، طبقه¬بندي نموده، مورد تحليل و بررسي قرار داده¬ايم. و پيش¬تر در قسمت بحث و بررسي با توضيحي در مورد اين ويژگي¬ها، نمونه¬هايي از گلستان سعدي براي آن¬ها ذكر نموده¬ايم.