بررسي عوامل موسيقي‌ساز در باب آخر گلستان سعدي

تحليل ساختاري و محتواي يك اثر، با عنايت به رويكردهاي نقد و سبك شناسي مي تواند به لايه هاي دروني و بيروني نثر، و از سوي ديگر به انديشه و روحيات نويسنده رهنمون كند.كاربرد تنوع موسيقايي عامل مهمي است در القاي موضوع و احساسات شاعرانه به خواننده و شنونده، سعدي نيز از جمله نويسندگاني بوده است كه با رعايت تناسب و پيوندي كه ميان موسيقي كلمات با عناصر ديگر ايجاد مي كند، نثر خود را سرشار از ترنم و زيبايي نموده و ذوق زيبايي شناسي و ذائقه ي موسيقي ستايي سعدي است كه آهنگ دروني كلام او را انباشته و به مثابه شعر، در گلستان رايحه ي هنر و زيبايي پراكنده است.از مهم ترين مشخصه هاي سبكي سعدي كه در باب آخر به خوبي نمود پيدا كرده است؛ كاربرد جناس و سجع يا همان موسيقي دروني است. هنر سعدي، در بي تكلفي واژگاني مي باشد كه به كار مي برد. اما كاربرد برخي از صنايع لفظي و معنوي به گونه ي معتدل لطافت خاصي به سخنان وي داده است. جناس و سجع از صنايع محوري در ايجاد موسيقي كلام در گلستان مي باشند. اين مقاله عهده دار بررسي كاركرد اين آرايه در جايگاه يكي از اصلي ترين صنايع ادبي به كار گرفته شده و نيز كاربرد عوامل موسيقي ساز در باب آخر اين اثر بوده است.