بررسي سازگاري گونه¬هاي درختي با توجه به روش¬هاي مختلف كشت در شرايط ديم در شيب-هاي جنوبي كوه¬هاي عون بن علي تبريز

در كشور ايران كه سطح وسيعي از آن داراي آب و هواي خشك و نيمه خشك است و در نتيجه، اكوسيستم‌هاي شكننده و آسيب‌پذيري دارد، جنگل و پوشش گياهي از اهميت مضاعفي برخوردار است. بنابراين به منظور جلوگيري از فرسايش و بازسازي مكان هاي طبيعي تجديد شونده در مناطق نيمه خشك، بررسي همه جانبه اي در زمينه جنگلكاري و ايجاد فضاي سبز از طريق اتكاء به آب باران الزامي مي باشد. محل مورد آزمايش از نظر شرايط اقليمي و خاكي از جمله فقير بودن خاك، گرماي زياد و خشكي مداوم در تابستان، سرماي شديد در زمستان و باد شديد در فصول مختلف سال، در زمره نامناسب ترين محل هاي مناطق نيمه خشك محسوب مي¬گردد. در اين بررسي براي دستيابي به مناسب ترين شيوه جنگلكاري (پنج روش مختلف كشت) و انتخاب سازگارترين گونه ها (پنج گونه درختي) با استفاده از آب باران، آزمايشي براي اولين بار در شيب¬هاي جنوبي كوه عون بن علي تبريز در سال 1374 پياده شد. طرح آزمايشي كرت¬هاي دو بار خرد شده آشيانه¬اي با سه تكرار بود. در كرت¬هاي اصلي پنج نوع روش كشت به منظور ذخيره رطوبت طراحي گرديد. درصد زنده ماني، ارتفاع نهال ها و قطر گونه-هاي درختي بين سال هاي 1374 الي 1381 اندازه گيري گرديد. اگرچه تجزيه واريانس داده ها از لحاظ درصد زنده ماني در سال 1381 تفاوت معني¬داري را در بين پنج نوع روش كشت نشان نداد اما درصد زنده ماني كليه گونه¬هاي درختي مورد مطالعه به طور غيرقابل انتظاري بالا بود و به ترتيب براي بنه، كاج زرد ، ارس چيني، اقاقيا و كاج سياه اتريش برابر با 17/87، 17/82 ،7/77، 83/73 و 67/44 درصد بود. بنه با 32/14 سانتيمتر رشد طولي مطلق، 03/12درصد رشد طولي نسبي و 55/ 17درصد رشد قطري نسبي برترين گونه در بين درختان شناخته شد.