مديريت پايدار جنگل‌هاي ارسباران با الگوي تاب‌آوري در شرايط تغيير اقليم

كاهش اثرات و يا سازگاري با پيامدهاي ناشي از تغيير اقليم، بيابان‌زايي و كاهش تنوع زيستي نيازمند توجه ويژه به قابليت تاب‌آوري اكوسيستم و يا توانايي برگشت‌پذيري آن به شرايط اوليه پس از مواجهه با يك تنش محيطي هست. در اين مقاله سعي شده است تا با تشريح مفاهيم مرتبط با تاب‌آوري چارچوب مشخصي براي مديريت تاب‌آوري اكوسيستم‌هاي مناطق خشك ازجمله جنگل‌هاي مناطق خشك و نيمه‌خشك ارائه شود. در اين چارچوب، عوامل مختلفي كه در تأثير و تأثر از قابليت‌هاي تاب‌آوري در اين اكوسيستم‌هاي حساس هستند تشريح شده و ارتباط تاب‌آوري با مديريت تغييرات اقليم و خشك‌سالي مورد كنكاش قرارگرفته است. الگوي معرفي‌شده در اين مقاله كه از اهداف سند توقف كامل تخريب سرزمين اقتباس‌شده است. اين سند به‌طور خاص الگوي جامعي را براي استقرار مديريت پايدار سرزمين و نيز احياء اراضي تخريب يافته ارائه نموده و به معرفي عواملي پرداخته است كه براي تعميم نتايج حاصل از مديريت پايدار سرزمين بكار گرفته مي‌شوند. در حال حاضر و با توجه به اثرات غيرقابل‌انكار تغيير اقليم بر اكوسيستم‌هاي طبيعي ازجمله جنگل‌هاي مناطق خشك بسيار ضروري است كه شاخص‌هاي پايداري ازجمله تاب‌آوري در فرايند ارزيابي و پايش طرح‌هاي مديريت جنگل مدنظر قرار گيرند.