مطالعه تخريب زيستي انواع لاستيك طبيعي به هدف كاهش ضايعات زيست محيطي: اثر نوع سيستم پخت گوگردي و نقش تقويت كننده

در اين تحقيق، بازيافت آميزه هاي مختلفي بر پايه لاستيك طبيعي، در محيط زيستي ، مورد بررسي قرار گرفته است. انواع مختلف لاستيك طبيعي SMR، حاوي ميزان ناخالصي مختلف مدنظر قرار گرفته شدند و متغيرهاي نوع سيستم پخت گوگردي، زمان تخريب و حضور ماده تقويت كننده دوده بر ميزان تخريب بيولوژيكي اين آميزه ها مطالعه شده است. مقدار تخريب آميزه ها بر حسب سيستم پخت به ترتيب كارآمد، نيمه كارآمد و معمولي افزايش يافت. نكته جالب آن كه تفاوت مشاهده شده در زمان هاي طولاني تر، بيشتر بود. با افزايش ميزان ناخالصي خصوصاً در SMR50، حساسيت تخريبي آميزه به نوع سيستم پخت، مشخص تر شد. با بالارفتن ميزان ناخالصي، به ترتيب براي SMR10، SMR20 و SMR50، ميزان تخريب افزايش پيدا كرد و اين اختلاف در مقدار تخريب زيستي، در زمانهاي بالاتر، بيشتر ميگردد. با افزايش ميزان تقويت كننده دوده، ميزان تخريب كاهش نشان داد. همچنين، آميزه حاوي دوده ريزتر (N330) نسبت به دوده درشت تر (N550)، در مقدار دوده يكسان، تخريب كمتري داشت. كمترين مقدار درصد سل در سيستم كارامد ديده شد. همچنين، درصد سل به ترتيب از SMR10، SMR20 تا SMR50، افزايش داشت. نمونه فاقد دوده، داراي بيشترين تخريب نهايي و بيشترين درصد سل بود. درحاليكه كمترين مقدار درصد سل در بيشترين مقدار از دوده ريز N330 ديده شد. در آميزه هاي حاوي دوده، در مقدار يكسان دوده، نوع دوده ريزتر نسبت به نوع درشت تر، درصد سل كمتري داشت.