رابطه بين انگيزه دروني با رضايت شغلي در كاركنان سازمان بهزيستي استان تهران

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه بين انگيزه دروني با رضايت شغلي در كاركنان بهزيستي سازمان بهزيستي استان تهران بوده است. پژوهش از نظر روش از نوع تحقيقات توصيفي همبستگي و از نظر هدف كاربردي و از نظر داده از نوع كمي مي باشد. قلمرو مكاني و زماني پژوهش سازمان بهزيستي استان تهران، در سال 1395 كه جامعه آماري آن شامل 5000 نفر با حجم نمونه 356 نفر از طريق جدول كوكران به روش طبقه اي نسبي تصادفي محاسبه و صورت پذيرفت. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه هاي استاندارد شده؛ انگيزه دروني توسط ريان(1982) و رضايت شغلي توسط اسميت، كندال و هالين(1969) با مقياس اندازه گيري ليكرت استفاده شد. براي تعيين پايايي از روش آلفاي كرونباخ محاسبه گرديد. داده هاي پژوهش پس از گردآوري با استفاده از شاخص هاي آمار توصيفي(ميانگين، انحراف معيار و شاخص هاي گرايش مركز) و آمار استنباطي(آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون خطي با رعايت پيش فرض ها و آزمون هاي معناداري و همچنين براي بررسي نرمال بودن متغير ها از آزمون كولموگروف اسميرنوف)، از طريق SPSS تجزيه و تحليل شد. يافته هاي به دست آمده از پژوهش نشان داد كه بين حوزه احساس تنش با رضايت شغلي رابطه مثبت و معني دار وجود دارد. همچنين بين مولفه علاقه، سودمندي و تلاش با رضايت شغلي در كاركنان بهزيستي استان تهران در يك تركيب خطي همزمان با مولفه رضايت شغلي رابطه مثبت و معنادار، برقرار مي باشد. همچنين يافته ها نشان داد تفاوت معناداري در مولفه انگيزه دروني و رضايت شغلي در كاركنان بهزيستي بر اساس جنسيت مشاهده گرديد.