سير تحول محرميت در ساختار فضايي خانۀ معاصر ) نمونه موردي، خانه هاي دهه هاي50 و 60 (

محرميت به عنوان يكي از مهم ترين ارزش هاي معماري گذشته كه قابليت امتداد در معماري معاصر را داراست، نيازمند واكاوي است، تا قابليت بازتوليد در معماري خانۀ معاصر داشته باشد. شناخت تمام جوانب اين مفهوم گسترده، با يك روش ممكن نيست. در اين پژوهش سهم ساختار فضايي خانه در ايجاد محرميت مورد بررسي قرار گرفته است. روش تحقيق، استدلال منطقي در راستاي دست يابي به الگوست و گراف نحو فضاي پيشنهادي بيل هيلير و جوليا هنسون، به عنوان روشي كمي، به وجود يا عدم وجود فضاهاي مختلف، در نسبت با يكديگر و اثر آن ها بر ايجاد محرميت مي پردازد. محرميت، به عنوان يك مفهوم فرهنگي، داراي دو مؤلفۀ ادراكي و كالبدي است. در اين پژوهش، مؤلفۀ ادراكي آن، حريم و مولفۀ كالبدي آن، سلسله مراتب ناميده شده است. پس از بررسي مطالعات پيشين، مفهوم محرميت در ساختار فضايي خانه، با چهار شاخص تفكيك عرصه،كنترل دسترسي، عدم اشراف (كنترل ديد) و وجود فضاهاي جمعي خصوصي تعريف گرديده است. نتايج پژوهش نشان مي دهد، محرميت در سال هاي دهۀ شصت، نسبت به دهۀ پنجاه، در هر چهار شاخص، كاهش يافته است. ايجاد گره ميان سرويس ها و حمام و تفكيك آن ها، وجود فضاي نشيمن خصوصي، وجود گره ميان فضاي خواب و ديگر فضاها، از راهكارهاي پيشنهادي پژوهش ايجاد محرميت در خانه هاي معاصر، محسوب مي شوند.