بررسي رابطه معماري مساجد مطلوب معاصر با استفاده از كهن الگوهاي معماري مسجد

مسجد از دير باز در معماري اسلامي نقش قابل توجهي ايفا كرده است به گونه اي كه مي توان آن را عصاره و چكيده معماري هر نقطه از جهان اسلام دانست . مساجد كهن ايراني همواره به عنوان يكي از شاخص ترين هاي مهم معماري ايران از مطلوبيت بالايي براي اهالي و شهروندان شهر برخوردار بوده است و استفاده از شاخصه هاي معماري و تزييني مسجد نيز به عنوان يكي از اصلي ترين قسمت هاي مساجد بوده است و علاوه بر برپايي نماز در اين مكان ساير فعاليت هاي اجتماعي آنان را نيز پوشش ميداده است. اما به مرور زمان و ظهور مدرنيسم در معماري ايران، بسياري از اين شاخصه ها ،كاركرد و مفهوم پيشينش را از دست داده و غالباً تنها به فضايي مسقف با نام مسجد و فاقد مطلوبيت و كاركرد پيشين بدل شده است. در حاليكه هين شاخصه ها در مساجد قديم ايراني، هنوز هم همان جذابيت و سرزندگي را براي مخاطبش دارد.به نظر مي رسد بخش مهمي از مطلوبيت و مساجد ايراني، به ويژگي هاي كالبدي اش باز مي گردد. اين پژوهش با استفاده از روش تحقيق توصيفي در زمينه معماري مسجد به بررسي الگوهاي كالبدي مساجد كهن ايراني پرداخته و در نهايت به ارائه راهكارها و پيشنهاداتي در ارتباط با شاخصه هاي مطلوبيت بدنه و معماري و هويت و سياستگذاريهاي مساجد معاصر پرداخته است.