هيدروژل ها و كاربرد آنها در پزشكي

هيدروژل، شبكه پليمري سه بعدي نا محلول در آب است كه توانايي جذب مايعات بدن را در محيط بيولوژيكي دارد. هيدروژل ها قابليت تبديل شدن حالت مايع به ژل بلافاصله پس از تزريق را دارا مي باشد. چنين شبكه هايي از طريق مكانيسم هاي اتصال عرضي شيميايي از جمله پليمريزاسيون نوري، واكنش هاي آنزيمي و اتصال عرضي فيزيكي نظير اتصالات عرضي يوني، روش هاي وابسته به دما و يا هر دو نوع اتصال عرضي تشكيل مي شوند. هيدروژل ها را از چند ديدگاه از جمله منبع اصلي آن به دو دسته طبيعي و سنتزي تقسيم بندي مي كنند. تورم، خواص مكانيكي و خواص بيولوژيكي از جمله مهم ترين خصوصيات هيدروژل است كه در بحث خواص مكانيكي عواملي همچون استحكام مكانيكي، ويسكوزيته، پايداري و نيز در مورد خواص بيولوژيكي مواردي همچون زيست سازگاري، زيست تخريب پذيري، غير سمي بودن و در مورد تورم عواملي نظير دما و غلظت يونها تاثيرگذار است كه هر كدام از اين خصوصيات مي تواند بر روي ساختار و مورفولوژي هيدروژل تاثير گذار باشد. هيدروژل ها به دليل دارا بودن ساختاري شبيه به ماتريس خارج سلولي در كاربرد هاي مختلف حوزه پزشكي از قبيل مهندسي بافت، رهايش عوامل درماني، لنزهاي تماسي و زخم پوشها استفاده مي شوند. اين مقاله در مورد مكانيسم هاي مختلف تشكيل هيدروژل، انواع هيدروژل ها، خصوصيات و كاربرد آنها در زمينه پزشكي بحث مي كند.