بررسي تاثير انفجارات بر روي سازه هاي مجاور بتني براساس خرج بر تاخير مجاز در سازندهاي مختلف زمين شناسي

در پي هر انفجار فعل و انفعالاتي صورت مي‌پذيرد كه در نهايت موجب خرد شدن سنگ و لرزش زمين و هوا مي‌گردد. در اثر انفجار، انرژي شيميايي موجود در ماده منفجره آزاد و ماده منفجره به گازي داغ و پر فشار تبديل مي گردد. فشار مؤثر اطراف چال سبب ايجاد ترك و خرد شدن سنگها و بر سازه هاي بتني مجاور نيز تاثير مخرب دارد. بطور كلي پس از هر انفجار چه در اعماق و چه در سطح زمين، توده سنگهاي سازند در اطراف موقعيت انفجاري دچار تغييراتي مي‌شوند. از جمله محققاني كه بر روي موضوع لرزش هوا و زمين كار كردند مي توان از آقايان Blair و Duvall در سال 1954 و Duvall و Petkof در سال 1959 نام برد. آنها سعي در يافتن رابطه بين شدت لرزشهاي توليد شده با وزن خرج و فاصله از محل انفجار داشتند. با توجه به اينكه سرعت ذرات مهمترين پارامتر مشخصه لرزش زمين است، رابطه بين فاصله مقياس شده (نسبت فاصله به خرج با يك توان مشخص) و شدت لرزش توليد شده را مي توان بصورت بيان كرد. در معادله k و b ثوابت معادله مي‌باشند و براساس نگاشتهاي برداشتي قابل محاسبه مي‌باشند. D: فاصله بين موقعيت انفجار و محل برداشت ميزان لرزش زمين و Q: خرج بر تاخير انفجار فرض مي‌گردد. در اين مقاله سعي شده است با توجه به نگاشت هاي صورت پذيرفته در پروژه هاي مختلف تاثير شرايط زمين شناسي و آتشكاري مورد بررسي قرار گيرد.