اثرمديريت هاي مختلف چراي دام برميزان كربن آلي و وزن مخصوص ظاهري خاك‌هاي منطقه رابر

اكوسيستم‌هاي مرتعي سطح وسيعي از اراضي جهان را تشكيل مي‌دهند و از لحاظ اقتصادي و زيست‌محيطي داراي اهميت ويژه‌اي هستند. چراي زياد و مستمر و در پي آن برداشت پوشش گياهي به‌وسيله‌ي دام ممكن است باعث كاهش مقدار ماده الي، افزايش تراكم خاك و افزايش سرعت رواناب شود كه پيامد آن افزايش سرعت فرسايش است. اين مطالعه با هدف بررسي اثر چراي دام بر ميزان كربن آلي و وزن مخصوص ظاهري خاك انجام گرديد. سه مديريت چرا شامل الف) قرق، ب) چرا باتعداد رأس دام كم (بين 40 تا 50 رأس دام) و ج) چرا با تعداد رأس دام زياد ( بين 150تا160 رأس دام) در مجاورت يكديگر در سه منطقه گلوچار (قرق) ،خان گزان (تعداد رأس دام زياد ) و تخت قيصر (تعداد رأس دام كم) دراستان كرمان، شهرستان رابر انتخاب و ازعمق0 تا 25 سانتي‌متري از هر منطقه 30 نمونه خاك به ‌صورت تصادفي جمع‌آوري گرديد. كربن آلي و وزن مخصوص ظاهري خاك مورد سنجش و اندازه‌گيري قرارگرفتند. نتايج نشان داد مقدار كربن آلي در منطقه گلوچار(قرق) بيشتر از دو منطقه ديگر بود(در سطح 5 درصد) همچنين وزن مخصوص ظاهري خاك سه منطقه داراي تفاوت معني‌داري(در سطح يك درصد) با يكديگر بودند و منطقه خان‌گزان، تخت قيصر و گلوچار به ترتيب داراي بيشترين وزن مخصوص ظاهري بودند.