چكيده فارسي :
اين مقاله با هدف پرداختن به مضامين عمده انديشه سنت گرايي، به عنوان درآمدي براي ورود به انديشه سنت گرايان به رشته تحرير در آمده است . اين معناي ازسنت به سنت به معناي متعارف؛ يعني آداب، رسوم و عادت بسيار بسيار متفاوت است . در اين ديگاه سنت وسيله رسيدن انسان به خدا و شامل مباني مابعدالطبيعه يا وجود شناسي ، انسان شناسي، اخلاق و خداشناسي است.اين مقاله سنت گرايي را پديده اي مدرن و سنت سنت گرايان را سنتي نخستين ، فرازماني ، فرا مكاني و فرافرهنگي مي يابد؛ سنتي كه تمامي اقوام وعقايد ، از هندو و بودايي و مسيحي و مسلمان را فرا مي گيرد و داعيه جهان شمولي وعالم گيري دارد. مقاله سپس با تأمل سپس در يك اثر معماري سنت گرا، كارآمدي آن را در تداوم معماري سنتي وسنت معماري اين مرز و بوم بررسي مي كند: معماري سنت گرا در شايسته ترين شكل خود ، پارا ازتعريف وتمجيد وتقليد معماري سنتي فراتر نمي نهد و پاسخي از جنس زمان به معماري سنت سوخته اين سرزمين نمي دهد. نتيجه آن است كه معماري را گلي است ودلي، گل را تافتن و دل را نيافتن ، سبب ميشود تا معماري ما وآموزش معماري ما از فهم عميق سنت ومعماري سنتي باز ماند وبه تقليدي رقيق از آن بسنده كند. منبع سنت، امر قدسي است كه در نهاد هردين جاي دارد وبه بركت آن، عالم هستي كه سنت گرايان آن را (( وحي كبير )) مي نامند، به فهم در مي آيد.
چكيده لاتين :
This essay aimed at addressing the main themes of traditionalist thought has been written as a contribution to the introduction of traditionalist thought. This sense of tradition in tradition means conventional, customs, and habits are very different. In this regard, tradition is the means of reaching human beings in God and incorporating the foundations of metaphysics or ontology, anthropology, ethics, and theology. This article finds traditionalism as a modern phenomenon and the tradition of traditionalists as a traditional, firsthand, metaphysical, and transcendental tradition, all nations and nations are Hindu and Buddhist, Christian, and Muslim, and they have a universal appeal. Then, with a reflection on a traditionalist architectural work, the paper then examines its effectiveness in the continuation of the traditional architecture of the architecture of this boundary: the traditionalist architecture does not, in its most prestigious form, extend beyond the definition and completion of traditional architecture, and the answer to The time is not the architecture of the burned tradition of this land. The result is that architecture is a mud, and it is not possible to find the flower and the heart, that our architecture and our teaching of architecture can be left to a deep understanding of tradition and traditional architecture, and will be sufficiently duplicated. The source of tradition is the sacred thing that is in the body of both, and in the blessing, the universe that the traditionalists call it great revelation is understood.
