كاهش سرمايه اجتماعي و عدم توسعه يافتگي اقتصادي و سياسي در خاورميانه

كشورهاي منطقه خاورميانه با وجود موقعيت ژئوپولتيك و در اختيار داشتن منابع طبيعي درآمدزا،نتوانسته اند از اين مهم بهره برده و به توسعه اقتصادي و سياسي دست يازند.از آن جايي كه در سرمايه داري تنها يك چيز جهانشمول وجود دارد وآن بازار است،جهت گيري هاي اقتصادي همسو در راستاي مديريت بهينه اين منابع طبيعي مي تواند زمينه ساز دست يابي به توسعه سياسي باشد.سوال اصلي اين نوشتار،نقش سرمايه اجتماعي در توسعه اقتصادي كه زمينه ساز توسعه سياسي است،مي باشد.در پاسخ به اين سوال،با تقسيم بندي علل كاهش سرمايه اجتماعي به داخلي(مذهبي و قومي) و خارجي(قدرت هاي فرامنطقه اي)،نقش هر كدام به صورت مجزا بررسي مي شود.بررسي اين نوشتار نشان مي دهد كه تفاوت هاي ديني و قومي در خاورميانه به خودي خود نمي تواند عامل كاهش سرمايه اجتماعي تلقي شود و از نقش قدرت هاي فرامنطقه اي به صورت خودآگاه و ناخودآگاه به عنوان عامل شتابزا در افت محسوس سرمايه اجتماعي در اين منطقه ياد مي شود.اين پژوهش از تئوري بورديو و جيمز كلمن درباره سرمايه اجتماعي كه به ترتيب از ماركسيسم و اينكه طبقات بالا چگونه موقعيت خود را حفظ مي كنند و از نظريه انتخاب عقلاني بهره مي برند،استفاده مي كند و روش توصيفي-تحليلي را به عنوان روش تحقيق برمي گزيند.