تأثير مناسبات امنيتي- نظامي تركيه و آمريكا بر ديپلماسي دفاعي و امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران

بر اساس اصول مكتب رئاليسم تهاجمي؛ دولت ها به عنوان بازيگران اصلي نظام بين الملل جهت كسب قدرت و حفظ بقاء خود در فضاي آنارشيك، اقدام به خودياري مي كنند و قدرت هاي بزرگ، با ترسيم سياست بين الملل اقدام به ايجاد توازن در اين نظام مي نمايند؛ همچنين بازيگران منطقه اي نيز سعي دارند تا پس از بيشينه سازي مؤلفه هاي قدرت ساز خود، اثرگذاري بيش تري بر منطقه داشته باشند كه طبيعتاً اين كنش ها مي تواند منجر به واكنش از سوي ديگر بازيگران براي دستيابي به توازن گردد. با اين رويكرد جمهوري اسلامي ايران و تركيه نيز به عنوان دو بازيگر اثرگذار منطقه اي به لحاظ موقعيت خاص ژئوپوليتيكي و ژئواستراتژيكي از اين قاعده مستثني نبوده، و همواره مورد توجه بازيگران بزرگ بين الملل بوده اند. پس از پيروزي انقلاب اسلامي ايران و خروج ايران از بلوك غرب و باقي ماندن تركيه به عنوان هم پيمان آمريكا و عضويت در ناتو، هرگونه كنش همكاري جويانه تركيه با دشمنان جمهوري اسلامي به خصوص تعاملات نظامي- امنيتي تركيه با ايالات متحده آمريكا مي تواند از سوي ايران به عنوان چالش امنيت ملي مورد رصد قرار بگيرد. همچنين ديپلماسي دفاعي كه در هم تكميلي با سياست خارجي و بر مبناي سياست امنيت ملي براي تأمين و امنيت ملي و حداكثر سازي ضريب امنيتي در محيطي امنيتي و حوزه نفوذ خود همواره متأثر از اين چالش ها مي باشد يكي از سرفصل هاي مهمي است كه مي بايست به آن توجه ويژه داشت. در اين پژوهش سعي خواهد شد تا با بررسي رويكرد دولت اسلام گراي تركيه نسبت به مناسبات خود با ايالات متحده آمريكا، چالشهاي امنيتي حاصل از اين تعاملات را نسبت به ديپلماسي دفاعي و امنيت ملي جمهوري اسلامي ايران، مورد واكاوي قرار دهيم.