پارادايم همگرايي در نظام بين الملل و تاثيرات فرهنگي آن بر شيعه هراسي

«پارادايم همگرايي در نظام بين الملل» پارادايمي است كه به طور عمده پس از جنگ جهاني دوم از سوي بعضي نظريه پردازان مطرح گرديد و سپس از جانب تعداد قابل توجهي از سياستمداران به طور عملي پيگيري گرديد. اين گروه بيشتر در پي ايجاد روندهايي بودند كه در آن ها هدف اصلي، يكسان سازي سياست ها از جانب كشورهاي مختلف دنيا در قبال مسائل گوناگون بين المللي بود. اين پارادايم درطول عمر بيش از هفتاد ساله خود دستاوردهايي را براي هوارادان خود در عرصه هاي سياسي، اقتصادي و نيز فرهنگي به ارمغان آورده است و در حال حاضر و در دنياي كنوني نيز داراي طرفداران مهمي ميان سياست ورزان كشورهاي مختلف مي باشد. از سوي ديگر بايد توجه داشت كه جهان ظرف كم تر از دو دهه اي كه از قرن بيست و يكم سپري شده است تحولات عظيمي را در حوزه امور بين الملل تجربه كرده است. اين تجارب در بعضي از موارد به گونه اي بوده اند كه «پارادايم همگرايي در نظام بين الملل» را به چالش فرا خوانده اند. به چالش كشيده شدن اين پارادايم به معناي آن است كه دستاوردهاي سياسي و فرهنگي كه از آن انتظار مي رفته است نيز آن طور كه پيش بيني مي شدند تحقق نيافته اند. در بخش اول اين مقاله سعي خواهد شد كه مباني نظري «پارادايم همگرايي در نظام بين الملل» و مكانيسم عمل كرد آن تشريح گردد. در بخش دوم مقاله سعي خواهد شد كه نتايج و الزامات اين پارادايم سياسي بر پديده شيعه هراسي تبيين گردد. و در بخش سوم اين مقاله تلاش مي شود، با توجه به چالشي كه در مسير «پارادايم همگرايي در نظام بين الملل» در جهان كنوني و به ويژه در حال حاضر ايجاد شده است، الزامات و نتايج تضعيف يا به حاشيه رفتن اين پارادايم براي پديده شيعه هراسي مورد بررسي قرار گيرد.