ارتقاء تعاملات اجتماعي در فضاهاي عمومي شهري با استفاده از پتانسيل فضاهاي بلااستفاده

يكي از دغدغه هاي يك شهر پايدار، حضور شهروندان در عرصه عمومي و فضاهاي آن و ارتقاء تعاملات اجتماعي در آنها است. فراواني و تراكم نامتجانس شهرها فاصله اجتماعي بين انسان ها را برخلاف نزديكي فيزيكي آنها، روز به روز بيشتر نموده وهمبستگي، ارتباط و توجه افراد نسبت به يكديگر را كاهش داده است. جهت كاهش اين فاصله و افزايش ارتباط بين شهروندان و به عبارت ديگر افزايش تعاملات اجتماعي، يكي از ملزومات مهم، ايجاد و باز توليد فضاهايي عمومي و اجتماع پذير در قسمت هاي مختلف شهر بوده كه با دارا بودن ويژگي هاي خاص به عنوان يك عامل اصلي زمينه را براي تحقق هدف افزايش تعاملات اجتماعي فراهم سازند و به عبارت ديگر محل رخداد تعاملات و مراودات اجتماعي باشند. مكانهايي كه فرصتهايي را جهت مكث و دور هم جمع شدن ، ديدارهاي چهره به چهره ، گفتگو و ... ايجاد كرده ، حس تعلق به جامعه را در افراد زنده مي كند. البته با توجه به رشد روز افزون جمعيت و گسترش شهرها و در نتيجه استفاده از بيشتر فضاي شهر جهت مسكن به عنوان يكي از اساسي ترين نيازهاي انسان، پيدا كردن چنين فضاهايي دشوار به نظر مي رسد. روش تحقيق در اين مقاله تحليلي توصيفي است و دراين پژوهش سعي برآن است تا با بررسي و مطالعه خصوصيات يك فضاي تعامل پذير مناسب جهت افزايش تعاملات اجتماعي از يك طرف، و شناسايي مكان هاي مستعد بلااستفاده و يا در حال استفاده با قابليت تغييركاربري از طرف ديگر، نسبت به ايجاد فضاهاي مورد نياز هدف مطرح شده اقدام كرد. انتظار ميرود با اطلاعات و پيشنهاداتي كه اين تحقيق در اختيار خواننده قرار مي دهد به اين نتيجه برسد كه هميشه فضاهايي بالقوه در داخل شهرها وجود دارد كه با داشتن سه ويژگي قابليت آزادسازي ، موقعيت مكاني و همچنين وسعت مناسب و با اعمال تغييرات و انديشيدن تمهيداتي بتوان به عنوان فضايي تعامل پذير ، به صورت بالفعل از آن استفاده كرد.