بررسي اثربخشي آموزش مهارت‌هاي اجتماعي بر سازگاري و تاب آوري دانش آموزان

مقدمه و هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي آموزش مهارت‌هاي اجتماعي بر سازگاري فردي-اجتماعي و تاب‌آوري دانش آموزان پسر مقطع متوسطه انجام شده است. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر نيمه تجربي با گروه آزمايش، گروه گواه و طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون بود. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان مراجعه كننده به مركز مشاوره آموزش و پرورش غرب تهران انتخاب شدند. از بين آن‌ها نمونه‌اي به حجم 30 نفر به‌صورت تصادفي انتخاب و در دو گروه آزمايش و گواه كاربندي شدند. افراد گروه آزمايش، مداخلات 8 جلسه‌اي را به‌صورت گروهي دريافت و افراد گروه گواه در ليست انتظار قرار گرفتند. هر دو گروه قبل و بعد از آزمايش، مقياس سازگاري دانش‌آموزان (سينها و سينگ، 1993) و پرسشنامه تاب آوري (كانر و ديويدسون، 2003) را پاسخ دادند. براي تجزيه‌وتحليل داده‌هاي به‌دست ‌آمده از روش‌هاي آمار توصيفي و تحليل كوواريانس استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه آموزش مهارت‌هاي اجتماعي بر سازگاري اثر داشته است F= 26/74)، (P 0/001. همچنين اين آموزش ميزان تاب آوري را نيز به‌طور معناداري افزايش داده است F= 40/78)، (P 0/001. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌ها مي‌توان نتيجه‌گيري كرد كه آموزش مهارت‌هاي اجتماعي سازگاري و تاب آوري را در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه ارتقا مي‌دهد.