نقش تربيتي سلام در تحول روابط اجتماعي

در بين مخلوقات خداوند تنها موجودي كه كمالش باوجودش مقارن نبوده و بين وجود و كمالش فاصله وجود دارد انسان مي باشد و پر كردن اين فاصله تنها با تربيت ممكن است و اين است كه تربيت فقط خاص انسان است. و يكي از اين نيازهاي انسان براي رسيدن به كمال، نياز اجتماعي و با جمع بودن است زيرا انسان موجودي اجتماعي است و وابستگي او به ديگران و اثرپذيري او از ديگران چه در جنبه دروني و چه در جنبه بيروني، امري است كه از لحظه تشكيل و تكون جنين آغازشده و تا پايان زندگي ادامه دارد. براي ارضاي اين نياز يعني اجتماعي بودن عوامل گوناگوني دخيل هستند يكي از اين عوامل كه نقش ويژه ي در روابط اجتماعي و سرآغاز هر رابطه ي اجتماعي دارد سلام كردن است. سلام يك واژه بسيار زيبا و پرمعنا است كه فاعل آن براي مخاطب خود دعاي خير و آرزوي سلامتي دارد و درعين‌حال به او به اطمينان ميدهد كه از ناحيه او هيچ ضرري متوجه او نخواهد شد بدين‌جهت مقاله ي حاضر باهدف بررسي و تحليل نقش تربيتي سلام در تحول روابط اجتماعي انجام‌شده است.در اين پژوهش روش پژوهش توصيفي تحليلي بوده است. نتايج پژوهش نشان داد كه سلام ريشهاي قرآني داشته و آداب و پيامدهاي آن باعث تحول روابط اجتماعي مي شود. مهم‌ترين اين موارد به شرح زير مي باشند: سلام آغازگر روابط اجتماعي است و اوج اجتماعي بودن انسان را مي رساند. و باعث صيانت انسان از رذايلي اجتماعي همچون حسادت، غيبت، و... و رشد فضيلت هاي اجتماعي همچون محبت، همدلي، و... در جامعه مي شود و نتيجه ي نهايي آن اخوت ديني است كه به موجب آن؛ فاصله بين خود شخص و ديگران برداشته مي شود و هويت واحد تشكيل مي دهد به طوري كه افت ديگران را افت خود و رنج ديگران را رنج خود مي بيند.