نقش مدرسه در فرآيند جامعه پذيري دانش آموزان

انسان موجودي اجتماعي است و بر همين مبنا يكي از جنبه هاي رواني انسان جنبه اجتماعي اوست كه از طريق ادراكات زبان، انديشه ها؛ موجبات ارتباط افراد با همديگر فراهم مي آيد. منظور از رشد اجتماعي؛ رشد و توسعه روابط اجتماعي است به طوري كه فرد بتواند با جامعه اش هماهنگ و سازگار باشد. به عبارت ديگر اجتماعي شدن فرايندي است كه كودكان به كمك آن ها ارزش ها، اعتقادات، معيارهاي رفتاري را كه فرهنگ شان از آن ها انتظار دارد؛ مي آموزند. رشد اجتماعي از خانواده آغاز مي گردد و در مدرسه به عنوان يك اجتماع بزرگ تر توسعه مي يابد. امروزه براي علماي تربيت روشن است كه مدرسه يك وظيفه اجتماعي دارد كه تاثير آن در ساخت شخصيت اجتماعي فرد بسيار موثر است. زيرا مدرسه است كه كيفيت همكاري يا رقابت با ديگران را ياد مي دهد. مدرسه بهترين مركز براي فعاليت هاي گوناگون اجتماعي است و مي توان علاوه بر فعاليت هاي آموزشي با تشكيل اجتماعات، انجمن ها، گردش هاي علمي و… به تربيت اجتماعي افراد كمك كرد. هدف پژوهش حاضر، بررسي نقش مدرسه در تربيت اجتماعي كودكان بوده، كه به روش كتابخانه اي و از نوع هدف كاربردي بوده است. در واقع در اين مقاله فرايند اجتماعي شدن كودكان، وظايف مدرسه در قبال تربيت اجتماعي، بررسي روابط اجتماعي بر اساس نقش ها، پايگاه ها و فرايندهاي اجتماعي، انواع فعاليت هاي فوق برنامه اي و نقش آن ها در اجتماعي شدن دانش آموزان مورد بررسي قرار گرفته است.