بررسي مفهوم عدالت در شهر اسلامي با تأكيد بر مسكن

عنوان شهر اسلامي و سعي در اجراي اصول آن براي كشور مسلمان ايران، برخاسته از يك ضرورت و يك نياز راهبردي است ولي متاسفانه وضعيت نامناسب مساكن موجود، شهرسازي اسلامي را در اين كشور اسلامي به چالش ميكشاند. مسكن امروزي متناسب با نيازهاي سه گانه انسان نبوده و صرفا پاسخگوي نيازهاي مادي اهالي است البته آن هم در حد بسيار نازل. حال آنكه اصل سي و يكم قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران، داشتن مسكن متناسب با نياز، را حقّ هر فرد مي شمارد و دولت را موظّف مي داند كه زمينه اجراي اين اصل را فراهم كند. متون اسلامي به عنوان منبع سرشار آموزه ها جهت شكوفايي تمدن بشري، در زمينه مسكن نيز داراي گزاره هايي كاربردي است كه از اين ميان مي توان به بهره گيري از مفاهيمي چون عدالت اشاره نمود. در شهر اسلامي، محور تمامي فعاليت ها مي بايست معطوف به اصل عدالت باشد و اين اصل بايد در تمامي عرصه هاي زندگي و از جمله، مسكن رعايت شود. اين تحقيق مي كوشد به سوالات زير پاسخ دهد: مفهوم عدالت در شهر اسلامي در حوزه مسكن چيست و توسط چه مولفه ها و شاخص هايي سازماندهي مي شود؟مساكن شهرهاي اسلامي توسط عدالت چگونه و توسط چه مولفه هايي مي تواند ساماندهي شود؟ در حقيقت، اين تحقيق سعي بر تبيين و معرفي اجمالي برخي ويژگيهاي مسكن در شهر اسلامي از ديدگاه عدالت اسلامي دارد. پژوهش حاضر بر مطالعات كتابخانه اي استوار بوده و روش تحقيق در آن از نوع توصيفي تحليلي و اكتشافي ميباشد. طبق نتايج اين تحقيق، در شهر اسلامي، عدالت در حوزه مسكن، به برآورده سازي و تعادل بخشي به نيازهاي سه گانه انسان توجه نموده تا علاوه بر پاسخگويي به نيازهاي مادي، پاسخگوي نيازهاي روحي و رواني او نيز باشد و افراد بتوانند ضمن پاسخگويي به نيازهايشان، به تعالي رسيده و سير الي الله داشته باشند. توجه به امر سكونت به جاي تمركز بر توليد سرپناه موضوعي است كه مي تواند شرايط عادلانه زندگي را براي انسان ها فراهم آورد.