لاهيجان، خاستگاه نقاشي هاي بقاع متبركه در ايران

صدها سال است كه يكي از روش هاي معمول آراستن ديوارهاي بقاع متبركه (‌بناهاي آرامگاهي ) در ايران ، نقاشي ديواري با مضاميني برگرفته از عقايد اسلامي است.نمونه هاي اين نوع نقاشي عاميانه و مذهبي را كه غالباً به اواخر دوره قاجار مربوط مي شوند در سرتاسر ايران مي توان يافت، اما فراواني آن ها در شمال ايران بيشتر است . از روزگار پيدايش اين سنت هنري ، آگاهي دقيقي وجود ندارد. قديمي ترين نمونه هاي مطالعه شده به سده 11 هجري و عصر صفوي باز مي گردد كه روزگار توسعه و حاكميت مذهب شيعه در ايران نيز هست . جهان بيني موجود در وراي اين نقاشي ها، خوانشي شيعي از اسلام را بازتاب مي دهدو موضوعات به تصوير درآمده عمدتاً رويدادهاي مربوط به وقايع كربلاست كه با باورهاي عاميانه در آميخته و به شكلي روايي اجرا شده است.اين نوشتار در پي يافتن خاستگاه اصلي و آغازين اين سنت تصويري و عوامل موثر در پديد آمدن آن است . نتيجه به دست آمده نشان مي دهد كه مركز قديمي استان گيلان يعني شهر لاهيجان را بايد خاستگاه اين گونه از هنر تصويري عاميانه در ايران دانست. روش تحقيق دراين مقاله تاريخي– تحليلي است و اطلاعات مندرج در آن تركيبي از مطالعات ميداني و كتابخانه¬اي است .