مطالعه ي نماد شناختي نقوش فرشته و ديو در نقاشي هاي عاميانه ( با مطالعه ي موردي در دو بناي معماري آييني كيجاتكيه و شياده در بابل)

نقاشي عاميانه درهنر پس از اسلام اغلب بنا بر ذوق عامه مردم رايج يافته است و روش طراحي در اين نقاشي هاي عاميانه مطابق اعتقادات و باورهاي ديني ترسيم شدهاند. تعداد قابل توجه اي از آثار اين نقاشي هاي عاميانه در عهد قاجار شكل گرفته اند وبيشترين گرايش موضوعي بين موضوع هاي رايج، گرايش هنرمندان به دو رويكرد خير و شر بوده است كه در قالب دونشانه ي تصويري ديو و فرشته ترسيم شده اند. امروزه اين تصاوير در بناهاي آييني، ديوارنگاره ها و پرده هاي درويشي قابل رويت هستند كه نمونه هاي قابل توجه اي از آنها در معماري آييني مازندران (سقانفارها وتكيه ها) در شهرهاي مركزي بابل، آمل، قائمشهر بنا شده اند. مقاله پيش روكه روش تحقيق در آن به شيوه ي تحليلي توصيفي مي باشد با هدف مطالعه يكيفيت نوع طراحي، قلمگيري، بررسي تركيب بندي ها در وجود تصاوير فرشته و ديو و نيز كيفيت بياني و چگونگي تركيب محتوايي آنها در تعداد محدودي از بناهاي آييني در مازندران مانند سقانفرهاي كيجاتكيه وشياده دربابل، مورد مطالعه گرفته است كه اين خود مسئله مهم اين پژوهش مي باشد.نتايج حاصل از اين پژوهش نشان داده است كه خطوط قلم گيري شده در طراحي فرشته ها و ديو ضمن رواني و سادگي، از بيان و محتوي قابل توجهي برخوردار هستند.هنر عاميانه ضمن پايبندي به اصول و ساختار اثر هنري، در ساختار كوچك (روي سقف بناهاي آييني) به تركيب بندي جزئي وكلي و انسجام خطوط توجه كرده است ضمن آنكه از شيوه طراحي هنرمندان حرفه اي و برخي تصاوير كتب چاپ سنگي اقتباس (نه كپي صرف و تقليد) كرده اند..