مؤلّفه هاي اخلاق پايداري(استبدادستيزي و استعمارستيزي) در اشعار نيما يوشيج

ادبيّات، مفهوم گسترده اي دارد و شامل حوزه هاي گوناگون است، يكي از حوزه هاي مهم آن، ادبيّات پايداري مي باشد. پيشينۀ ادبيّات پايداري در ادب فارسي به اوّلين سروده هاي شاعران پارسي گو در قرون دوم و سوم هجري و حتّي به قبل تر از آن برمي گرددو همواره شاعران و نويسندگان متعدّد، اين مسأله را در اشعارشان منعكس كرده اند؛ اين انعكاس تا دورۀ معاصر ادامه يافته است. با توجّه به اين پيشينه و اهميت موضوع، استخراج انديشۀ پايداري از آثار شاعران و نويسندگان و معرّفي اين انديشه ها ضرورت پيدامي كند. در پژوهش پيش رو كه با مراجعه به كتابخانه ، نشريات و مقالات علمي، تدوين شده است، پس از تعاريف كلّي پيرامون ادبيّات پايداري و نيز معرِفي اجمالي «نيمايوشيج» به عنوان شاعر متعهّد اجتماعي، به شيوۀ توصيفي – تحليلي مؤلّفه هاي ادبيّات پايداري مانند استعمارستيزي و استبدادستيزي با ذكر شاهد مثال، از اشعار «نيمايوشيج» استخراج شده است و در نهايت ديدگاه اين شاعر بزرگ در رابطه با استبداد و استعمار عصر وي مورد بررسي قرار گرفته است.