ارزيابي عملكرد در محيط فازي

مديريت عملكرد تبديل به يك فاكتور كليدي موفقيت براي سازمان شده است. به طور سنتي، مديريت عملكرد به شكل منحصر به فرد بر روي مقادير مالي تمركز كرده است، كه به طور عمده از معيارهاي كمي استفاده مي كند، اما دو دهه قبل اينها به سمت ديدگاه جدايي ناپذيري از سازمان گسترش يافتند، كه مقادير و معيارهاي كيفي را ظاهر مي سازد. اين نوع ديدگاه گسترده و اقدامات مرتبط داراي درجه اي از عدم قطعيت مي باشند كه نياز است تا محدود شوند. يكي از ابزارهاي ضروري براي پوشانندگي عدم قطعيت منطق فازي مي باشد، بنابراين هدف اصلي اين مقاله تجزيه و تحليل ادبيات مربوط به عملكرد فازي در سيستم هاي مديريت عملكردي مي باشدكه در محيط هايي با عدم قطعيت و با هدف طبقه بندي كردن ، مفهوم سازي و طبقه بندي كردن كارهاي نوشته شده تا كنون، اجراي آن صورت مي گيرد. در نهايت، سه طبقه بر اساس موارد استفاده مختلفي از منطق فازي در مديريت عملكرد تعريف شده است كه اين نتيجه را مي گيرد كه مهمترين كاربرد منطق فازي كه در تعداد بيشتري از مطالعات مورد محاسبه قرار گرفته است محدوده عدم قطعيت مي باشد.