بررسي هم‌گرايي ديني بر اساس نظريه وحدت متعالي اديان از منظر سنت‌گرايان

هم‌گرايي واژه جديدي است هم‌معنا با وحدت و هم‌بستگي كه به لحاظ معنا همواره مورد اهتمام بسياري از رهبران و صاحب‌نظران جريان‌هاي ديني و علمي بوده است. در مكتب سنت‌گرايي، آموزه‌ها و اصولي مطرح گرديده است كه مستلزم نوعي هم‌گرايي و هم‌بستگي بين پيروان اديان است و در صورتي كه اين اصول به مرحله اثبات برسند، مي‌توانند پايه‌اي محكم براي تئوريزه كردن هم‌گرايي باشند. اصل وحدت متعالي اديان و نيز وحدت دروني اديان كه هر دو از اصول محوري سنت‌گرايي‌اند، متضمن نوعي كثرت‌گرايي ديني هستند كه بر اساس آن، همه اديان از حقانيت برخوردارند و همه صورت‌هاي جزئي اديان، مقدس و در خور احترام‌اند. بنابراين جايي براي نزاع‌هاي ديني و همچنين دعوت به يك دين خاص به عنوان دين حق باقي نخواهد ماند و هم‌گرايي منطقاً امري لازم در بين طرفداران اديان خواهد بود. در اين تحقيق با بررسي اصول محوري سنت‌گرايي از اين فرضيه دفاع مي‌گردد كه با وجود قوت‌هاي مكتب سنت‌گرايي، اين جريان ادله كافي براي اثبات اين اصول عرضه نكرده است. ازاين‌رو ديدگاه سنت‌گرايان نمي‌تواند كارايي لازم براي تئوريزه و نهادينه كردن هم‌گرايي را داشته باشد.