مسأله مكان‌يابي هم‌زمان مراكز خدمات درماني اورژانسي زميني و هوايي

آمبولانس‌هاي زميني و هوايي براي ارائه خدمت به بيماران و در صورت نياز انتقال آن‌ها به مراكز درماني مورد استفاده قرار مي‌گيرند. در گاهي اوقات به‌ خصوص هنگامي كه امكان فرود آمبولانس‌ هوايي در محل حادثه وجود ندارد، نياز به همكاري اين دو نوع خدمت‌دهنده براي انتقال بيماران به مراكز درماني ديده مي‌شود. در اين مقاله به مطالعه ي مسأله مكان‎يابي نقاط انتقال، جايگاه هاي آمبولانس زميني و هوايي (جايگاه بالگرد) و تخصيص آمبولانس به آن‌ها به صورت هم زمان، پرداخته مي شود. ناحيه تحت بررسي به صورت تعدادي نقطه تقاضا در نظر گرفته شده است كه با توجه به محدوديت‌هاي موجود سعي در حداكثر كردن پوشش‌دهي اين نقاط مي‌شود. با توجه به تغييرات الگوي تقاضاها در طول زمان، افق برنامه ريزي به دوره هاي زماني كوچكتر تقسيم شده است كه هم زمان با تغيير دوره ها و در نتيجه تغييرات تقاضاها، در صورت نياز آمبولانس هاي موجود بين جايگاه هاي احداث شده جابه جا مي شوند.