بررسي سازوكارهاي طراحي شهري حساس به آب؛ با تاكيد بر مديريت پايدار جريان روانابها

رشد ناپايدار شهرها و ايجاد مجموعه اي از سطوح به هم پيوسته نفوذ ناپذير موجب اختلال در فرايند چرخه طبيعي آب در محيط هاي شهري شده است. اين امر با افزايش سرعت، حجم و دوره تناوب روانابها موجب بروز پديده سيلاب و مشكلات حاصل از آن در سطح شهر، آلودگي منابع آب زيرزميني و تنزل كيفيت منظر شهري مي گردد. روشهاي معمول و مرسوم در حوزه مديريت آبهاي سطحي نتوانسته اند آنچنان كه بايد، بازدهي و بهره وري خود را در اين زمينه نشان دهند. طراحي شهري حساس به آب رويكرديست كه با نگاهي تركيبي از تخصص هاي مختلف با محوريت طراحي شهري به مديريت آب در مناطق شهري در سه حوزه مديريت آبهاي سطحي (روانابها)، فاضلاب شهري و آب شرب مي پردازد. در حوزه مديريت آبهاي سطحي اين رويكرد سعي دارد با ارائه سازوكارهايي عملياتي در پيوند با طراحي شهري نه تنها مبادرت به نزديك نمودن چرخه آب در شهرها به چرخه طبيعي آن نمايد بلكه با بهره برداري بهينه از جريان آبهاي سطحي و تغيير نگاه به اين مقوله از يك تهديد به يك فرصت ارزشمند جهت افزايش شاخص هاي پايداري شهرها، ضمن افزايش ميزان نگهداشت و نفوذ روانابها، تغذيه سفره هاي آب زيرزميني، كاهش خطر سيلاب، تصفيه و پاكسازي روانابها، به ارتقاء كيفيت منظر شهري و افزايش مطبوعيت فضاهاي عمومي مبادرت نمايد. لذا در اين مقاله ضمن ارائه تكنيكها و فناوريهاي طراحي شهري حساس به آب جهت مديريت آبهاي سطحي، به پيوند اين سازوكارها با مفاهيم طراحي شهري پرداخته شده تا بدين ترتيب روشهايي معرفي گردد كه از جهت كارايي، كمك به تكميل چرخه طبيعي آب، پايداري زيست محيطي شهرها و وجوه طراحي شهري داراي بازدهي بالاتري نسبت به روشهاي معمول مديريت روانابها باشد.