روند توسعه فناوري اقليمي با رويكردتوسعه پايدار (نمونه موردي خانه هاي بافت كهن شيراز«خانه افشاريان» )

توسعه پايدارگستره نويني است كه در واپسين سالهاي قرن بيست و يكم معرفي شد و از آن روكه انسان را محور و بقاي عزتمند اورا هدف قرار داده بود، به زودي فراگير شد و بر دلها نشست.اما همانطور كه آگاه هستيم انسان ايراني و معمار ايراني از ديرباز با اين مقوله اشنايي دارد،هم به لحاظ ايراني بودن كه ايرانيان عناصر چهارگانه را از آلودگي حفظ مي نمودند و طبيعت را مقدس مي شمردند و احترام ميگذادند.طبيعت همواره منبع الهام و تقليد بوده وهست و ميتوان گفت معماري بيش ازساير شاخه هاي هنري با طبيعت همراه است.طبيعت براي انسان جلوه گاه زيبايي هاست پس اين مقاله كوششي است براي معرفي و هدفمند كردن يكي از جريان هاي مهم معماري كه طراحي پايدار ناميده ميشود ،به اين ترتيب كه با باز شناسي عناصر پايداري خانه هاي سنتي اقليم نيمه خشك سعي در يادآوري و تامل در اين عناصر كه خود نمونه هايي بارز از معماري پايدار را در خود جاي داده اند دارد . هماهنگي اصول معماري گذشته ايران با اصول پايداري اتفاقي نيست بلكه گوياي انديشه هاي عالي معماران گذشته بوده است. طراحي معماري در اقليم نيمه خشك به علت شرايط نامناسب آب و هوايي و كمبود منابع سوختي همواره با محدوديتهايي رو به رو بوده است از آنجا كه در معماري سنتي اين منطقه تكنيك هايي جهت مقابله با اين شرايط جوي و ايجاد شرايط آسايش وجود داشته كه در حال حاضر به دست فراموشي سپرده شده است ، انتخاب اين موضوع تلاشي است جهت معرفي اين فنون ،كه بتوانند ما را در جهت حل برخي مشكلات در زمينه توسعه پايدار ياري كنند و گامي باشند در جهت ارتقاء معماري و شهرسازي معاصر . اين پژوهش با مطالعات كتابخانه اي ،با استفاده از كتب و مقالات، مبتني بر روش توصيفي و به صورت ميداني انجام شده، وبابررسي الگوهاي پايدار در خانه هاي سنتي اين اقليم به نتايج مورد نظر رسيده است.