مديريت بحران شبكه هاي آبرساني شهري پس از زلزله

ايران از جمله كشورهاي زلزله خيز جهان است. 90 درصد خاك ايران بر روي نوار زلزله واقع شده است. زلزله-هاي مختلف قرن اخير گواه اين است كه هيچ نقطه اي از خاك سرزمين مان از اين حادثه طبيعي مصون نيست. در دنياي امروز با گسترش نظام اجتماعي شهري و گسترش شهرها، مناطق مدرن شهري بسيار بيشتر از سابق بر شريان هاي حياتي تكيه كرده اند و گسترش شريان هاي حياتي تنها راه بالا بردن كارايي فعاليت افراد جامعه مي باشد. همچنين تلاش هاي زياد براي بالا بردن ايمني ساختمان ها در برابر زلزله، مناطق شهري را نسبت به گذشته ايمن تر كرده است. حال اگر شريان هاي حياتي يك شهر از هم گسيخته شوند، خسارات قابل توجهي ايجاد نموده و فعاليت شهري با سازه هاي ايمن را فلج مي نمايد. به عنوان ساز و كار انتقال و توزيع آب و همچنين جمع آوري و دفع فاضلاب، سيستم هاي خطوط لوله و اجزاء آن براي ادامه سطح مطلوب زندگي امروزي كه جمعيت شهري و روستايي از آن بهره مند هستند نقش اساسي را بر عهده دارند. بنابراين پيش بيني طرح مديريت بحران شبكه آبرساني در اثر وقوع تهديد زلزله بسيار جائز اهميت مي باشد. اين تحقيق از نوع كاربردي و با روش توصيفي مي باشد. روش تجزيه و تحليل در اين تحقيق، كيفي است كه مبتني بر يافته‌هاي تحقيق انجام پذيرفته است. ابزار جمع آوري داده ها بررسي متون، مطالعات كتابخانه اي و اينترنتي، مصاحبه، پرسش نامه و مطالعات ميداني بوده است. نتايج تحقيق نشان مي دهد بكارگيري اين مدل در ارزيابي آسيب پذيري شبكه آبرساني در شرايط بحران و تهديد زلزله باعث كاهش آسيب پذيري، افزايش ايمني، افزايش پايداري و تسهيل مديريت بحران زيرساخت مي گردد.