بررسي وضعيت طرد اجتماعي زنان ساكن در سكونتگاه‌هاي غيررسمي (مطالعه موردي: محله اسلام‌آباد تهران)

گسترش شهرنشيني در تهران با افزايش سكونتگاه‌هاي غيررسمي مواجه بوده است. مطالعه مسائل زنان ساكن در اين سكونتگاه‌ها به شناخت ابعاد محروميت اين قشر از زنان تهراني، شناخت آسيب‌هاي اجتماعي و موانع توسعه اجتماعي تهران كمك مي‌كند. طرد اجتماعي رويكردي جديد در مطالعه اقشار حاشيه‌اي در شهرهاست. طرد اجتماعي به مفهوم گسست پيوندهاي ميان افراد و جامعه، بيانگر فرآيندي است كه طي آن افراد از مشاركت اجتماعي محروم مي‌شوند. طرد در سطح فردي، اغلب تمركز بر تجربه شخصي افراد است كه با رفتارها، ارزش‌ها، اولويت‌ها و عوامل روان‌شناختي افراد مرتبط است. در طرد ذهني نيز به بررسي ارزيابي افراد از وضعيت زندگي خود پرداخته مي‌شود. در اين پژوهش محروميت جنسيتي در سطح فردي، ذهني مدنظر است. روش مورد استفاده براي پژوهش، روش كيفي است. براي جمع‌آوري داده‌ها از تكنيك مصاحبه نيمه‌ساختاريافته و براي تحليل اطلاعات از روش تحليل تماتيك استفاده شده است. جمعيت نمونه مورد مطالعه 24 نفر از زنان 60- 18 سال ساكن در محله اسلام‌آباد در منطقه 2 شهرداري تهران است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد زنان ساكن در اين محلات با مسائلي مانند عدم حضور در اجتماع، احساس تنهايي، انزوا، فقدان مناسبات اجتماعي، بيكاري و عدم تعريف گذران اوقات فراغت در سكونتگاه‌هاي خود مواجه‌اند كه اين عوامل از پيامدهاي طرد اجتماعي است.