خوشبختي ذهني زنان شهر تهران

خوشبختي دربرگيرنده موفقيت و كاميابي در زندگي و نه صرفا زنده ماندن است. خوشبختي ذهني يعني اينكه افراد درباره چه چيزي مي‌انديشند و چگونه زندگي‏شان را تجربه مي‌كنند. توجه به خوشبختي ذهني زنان، كه نقشي موثر و سازنده در خانواده و جامعه خويش دارند، امري ضروري است. در اين مقاله تأثير عوامل اجتماعي نظير حمايت اجتماعي، احساس محروميت نسبي و پايگاه اقتصادي اجتماعي بر خوشبختي ذهني زنان تهراني مورد بررسي قرار گرفته است. پژوهش حاضر از نوع توصيفي- تبييني و از لحاظ روش‌، پيمايشي‌ است. جامعه آماري تحقيق شامل‌ زنان مناطق جنوب، شمال و مركز ساكن در شهر تهران در سال 1394 هستند. انتخاب نمونه با تلفيق نمونه‏گيري خوشه‏اي و طبقه‌بندي نامتناسب انجام شد و 342 نفر با استفاده از پرسش‌نامه مورد بررسي قرار گرفتند. يافته‏هاي توصيفي گوياي آن است كه خوشبختي ذهني اكثر پاسخگويان در حد متوسط، حمايت اجتماعي اكثر آنان پايين، احساس محروميت نسبي اكثر آنان متوسط و پايگاه اقتصادي اجتماعي اكثر پاسخگويان متوسط به بالا است. نتايج فرضيه‏ها نشان مي‏دهد خوشبختي ذهني زنان شهر تهران متأثر از سه متغير احساس محروميت نسبي، حمايت اجتماعي و پايگاه اقتصادي اجتماعي است. احساس محروميت نسبي بيشترين تأثير را بر خوشبختي ذهني دارد. حمايت اجتماعي دومين متغير تأثيرگذار بر خوشبختي ذهني است. نتيجه ديگر آن است كه پايگاه اقتصادي ـ اجتماعي به طور غير مستقيم و از طريق تأثيرگذاري بر احساس محروميت نسبي بر خوشبختي ذهني تأثير مي‏گذارد. اگر ارتقاي پايگاه اقتصادي ـ اجتماعي، منجر به احساس مثبت فرد از خويش شود، به گونه‏اي كه هنگام مقايسه خود با ديگران، احساس مطلوب نسبت به خود پيدا كند و فرصت‎هاي زندگي خويش را غنيمت شمرد، به خوشبختي ذهني بالاتري نايل مي‏شود.