بررسي گفتمان حق به شهر با تاكيد بر حضورپذيري زنان در فضاي شهري (نمونه موردي: پارك شهر)

فضاهاي شهري به مثابه عرصه‌اي براي تبلورِ ماهيت زندگي جمعي هستند، يعني جايي كه شهروندان در آن حضور دارند. اين فضاها علاوه بر دارا بودنِ ويژگي‌هاي زيبايي‌شناختي، بستر حيات مدني شهر نيز به شمار مي‌روند. يكي از نيازهاي بسيار مهم هر انسان برقراري رابطه با ديگران است كه اين نياز زمينه‌ساز حضور انسان‌ها در فضاي شهري مي‌شود. نياز به حضور در فضا براي همه گروه‌ها واقعيتي انكارناپذير است. در واقع حضور در فضاي شهري و برقراري روابط اجتماعي حق تمام شهروندان است كه زنان نيز به عنوان شهروند همانند مردان بايد به اين نياز خود پاسخ دهند. امروزه جنسيت در فضاهاي شهري مورد غفلت واقع شده است. اخيرا در جامعه ما گفتمان حق به شهر، به دليل توجه خاصي كه به حقوق گروه‌هاي مختلف جامعه از جمله زنان دارد، موضوعيت يافته است. حق به شهر يك حق جمعي است و به يك مكان معين مربوط مي‌شود و هانري لفور آن را حق به زندگي شهري مي‌نامد. هدف اصلي در اين پژوهش پس از بررسي چيستي حق به شهر، ارزيابي و سنجش حضورپذيري زنان در فضاي شهري از منظر اين گفتمان است. بدين منظور از روش مطالعه كتابخانه‌اي ـ اسنادي و شيوه تحليل محتوا بر پايه مصاحبه با مصرف‌كنندگانِ فضا استفاده شده است. در نهايت تلاش شده است با احصاي معيارها و شاخص‌هاي مؤثر، راهكارها و پيشنهادهايي در زمينه فراهم‌آوري حضور عادلانه زنان در فضاي شهري ارائه گردد و به حضور زنان در فضاي شهري به عنوان يك ضرورت در سرزندگي فضا تاكيد شده است.