تاثير تمرين مقاومتي تداومي بر سطوح استراحتي پروتئين وابسته به اگوتي (AGRP) و مقاومت به انسولين مردان چاق مبتلا به ديابت نوع دوم

تداومي بر سطوح استراحتي AGRP، انسولين، قند خون و مقاومت به انسولين مردان چاق غير ورزشكار ديابتي نوع 2 بود. 20 بيمار مرد چاق 40 تا 55 ساله ديابتي نوع دوم با ميانگين سني 90/4 ± 75/51 سال ، قد 18/5 ± 80/174 سانتيمتر، وزن 74/11 ± 05/98 كيلوگرم، شاخص توده بدن 10/2 ± 01/32 كيلوگرم بر متر مربع و سابقه بيماري 66/1 ± 40/8 سال به طور تصادفي به دو گروه تمرين و كنترل تقسيم شدند. گروه تمرين در 8 هفته تمرين مقاومتي تداومي براي 3 روز در هفته شركت كردند. گروه كنترل در اين مدت از هيچ برنامه تمريني پيروي نكردند و به فعاليت¬هاي طبيعي و روزمره خود پرداختند. قبل از تمرين و بعد از 8 هفته بعد از تمرين نمونه خوني از هر دو گروه اخذ شد و براي هر نمونه سطوح AGRP، گلوكز و انسولين اندازه گيري و مقاومت به انسولين محاسبه شد. قند خون در گروه تمرين در مقايسه با گروه كنترل به طور معنادار كاهش يافت (P=0.001). انسولين سرم و مقاومت به انسولين تغيير معناداري نداشتند (P=0.92 و P=0.1) و پروتئين وابسته به آگوتي در گروه تمرين در مقايسه با گروه كنترل به طور معنادار افزايش يافت (P=0.001). پيشنهاد مي¬شود مردان چاق ديابتي نوع دوم، جهت كاهش قند خون از طريق مكانيسم¬هاي غير