مقايسه‌ي اثر فواصل تمرين‌آسايي متفاوت بر يادگيري ضمني

آفرينش شيوه‌هاي فراگيري حركتي، از آن‌رو كه در نوزايي رفتارهاي ورزشي، نقشي به‌سزا دارد، براي مربيان و روانشناسان ورزشي نيز واجد جاذب‌هاي خوش‌آيند است. يادگيري ضمني با روي‌آورد فزاينده‌اي در زمينه حركتي مواجه شده است (مسترز و همكاران، 2008). بري و دينز (1993)، معتقدند يادگيري ضمني كه از ادبيات روانشناسي شناختي برخاسته است، به فرآيندهايي اشاره دارد كه از طريق آن افراد بدون آگاهي از كاري كه انجام مي‌دهند، در اجراي مهارت خبره مي‌شوند (پولتن و همكاران، 2007). مسترز و مكس‌ول (2004)، بر اين باورند كه يادگيري پنهان حاصل تجمع غيرفعال اطلاعات مرتبط با مهارت است. اين اطلاعات در سطح ناآگاه پردازش شده و قابل كلامي شدن نيستند (مسترز و همكاران، 2004). كاهش ميزان انباشت دانش آشكار مرتبط با مهارت در طي آموختن، كه با فرآيند يادگيري پنهان همراه است، مزايايي مانند ثبات اجرا تحت فشار عملكردي و هم‌چنين تحت شرايط دشواري بالا براي تصميم‌گيري و به‌هنگام كاهش توجه را در پي دارد (مسترز و همكاران، 2008؛ مولن و همكاران، 2007؛ پولتن و همكاران، 2006). يكي از ويژگي‌هاي اصلي يادگيري ضمني، انباشت كم قواعد آشكار مربوط به ساختار زيربنايي مهارت است. علاوه بر اين اگر مهارتي به‌صورت ضمني (پنهان) كسب شود، اثر پذيري كمتري را از اجرا تحت تكليف ثانويه‌ي شناختي، نسبت به يادگيري آشكار در برخواهد داشت (پولتن و همكاران، 2007).