شالوده‌هاي علمي و عملي آموزش هنر (نگره‌اي بر فلسفه و نظام آموزش هنر در ايران با نگرش ويژه به هنر نگارگري)

آفرينش آثار هنري، همواره در طول تاريخ، نظر منتقدان و هنرشناسان را به اين نكته جلب كرده كه چه فرايندي در مسير خلاقيت فرديِ هنرمند صورت مي پذيرد تا يك شاهكار هنري آفريده شود. تنوع ديدگاه‫ها در اين باره، منجر به ظهور تفاوت‫هاي اساسي در پيدايي شيوة آموزش هنرها و ارزيابي آثار هنري شده است. مقالة حاضر به بررسي زمينة آموزش هنر و كيفيت و فلسفة اين آموزش در ايران مي‌پردازد. بخش نخست به مرور ديدگاه‌هاي سه تن از پيشگامان مباحث نظري در بارة هنر اختصاص يافته است و نظرات آنان صرفاً در زمينة آموزش هنر و ريشه‌هاي فلسفي اين آموزش مورد بحث قرار گرفته است. در ادامه، نظام آموزش هنر در ايران به ويژه در هنر نگارگري، بررسي شده است كه نشان دهندة مسير سنتي آموزش هنرهاي گوناگون در ايران، تا دوران مشروطه است. در گفتار حاضر، سرچشمه‌هاي آموزش در هنرهاي تجسمي مورد بررسي قرار مي‌گيرد و با بررسي فرايند و سير يادگيري هنر براي هر يك از هنرمندان و اديبان بزرگ و نام‫آور، كوشش شده است كه فن‫آوريِ فرايند آموزش، به عنوان مقدمه‌اي ضروري براي آفرينش شاهكارهاي هنري مورد بحث قرار ‌گيرد. اين جستار با مراجعه به منابع معتبر در باره تاريخ هنر ايران و با بررسي دقيق نمونه‫ها، انجام يافته است و بر آن بوده است تا به اين پرسش پاسخ دهد كه چه نظام و ساختاري بر شيوه‫هاي آموزش هنر بر ايران حاكم بوده و چنان شيوه‫هايي، چه نتايج عملي در توليد هنرمند خلاق داشته است و با توجه به شرايط دوران معاصر تا چه حد به شيوه هاي سنتي آموزش هنر مي‫توان وفادار ماند. مقاله‫ي حاضر به شيوه‫ي كتابخانه‫اي و سندگزيني و به وسيله‫ي جستار در منابع كهن و نوين در باره‫ي آموزش هنر و با نگرش ويژه به هنر نگارگري ايران نگاشته شده است. روش تجزيه و تحليل اطلاعات نيز به صورت توصيفي و تحليلي است. مقاله به اين نتيجه مي‫رسد كه توليد انبوه هنر ايجاب مي‫كند در ساختار نظام استاد شاگردي در آموزش هنر، بازنگري به عمل آيد.‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬