آموزش و گسترش هنر در راستاي رشد و شكوفايي اقتصاد مقاومتي

اقتصاددانان براين باورند كه اقتصاد مقاومتيِ واقعي، پديده اي خاص و پويا مي باشد كه در آن مقاومت براي دفع موانعِ پيشرفت و كوشش در مسير حركت و ترقي لحاظ مي گردد. توانمندكردن بخش خصوصي يكي از اركان اقتصاد مقاومتي است. ازآن جاكه انسان محور توسعه است، پس نيروي انساني بايد به اندازۀ كافي آموزش ببيند؛ زيرا توانمندسازي يعني تواناسازي، و به قول شاعر گرانقدر توانا بود، هركه دانا بود. اما آموزش به تنهائي نمي تواند مانع بيكاري افراد شود، و افراد بايد به خوداشتغالي بپردازند. پس تأكيد بر رويِ كارآفريني است. كارآفرينيِ فرهنگي موجب افزايش ثروت، رفاه و امكانات فعالانِ فرهنگي و هنري(هنرمندان) و افزايش اشتغال مي شود. فقرِ مولدانِ فرهنگ و هنر، يكي از موانع اساسيِ توسعۀ اقتصادي در زمينۀ فرهنگ و هنر است. از يك طرف پتانسيل نيروي كار در بخش فعاليت هاي هنري و فرهنگي فراوان است، و از طرف ديگر سرمايه گذاري در بخش فرهنگ و هنر به شدت اندك است. مزيت اقتصاد ايران، حتي با وجود نفت، در هنر و ميراثِ-فرهنگي، مثلِ صنايع دستي و محصولات هنري است، كه مي توانند جايگزيني مناسب براي اقتصادِ وابسته به نفت باشند. بي-گمان، توسعۀ صنعت فرهنگي و هنري، بدون وجود نيروي انسانيِ متخصصِ آموزش ديده در اين حوزه امكان پذير نيست. نخستين گام در اين راه، تربيت كارآفرينانِ متخصصي است كه هم هنر را بشناسند، و هم اقتصاد را بفهمند، و همچنين رابطه متقابل اين دو را به خوبي درك كنند، و توانِ تلفيق فرصت هاي اقتصادي و مزيت هاي هنري و فرهنگيِ كشور را داشته باشند. پژوهش حاضر، از نوع پژوهش كيفي و غيرتعاملي است، كه به آن پژوهش تحليلي نيز گفته مي شود. در اين نوع تحقيق از عناوين توصيفي و مفهومي استفاده مي شود.