مطالعه تبيين جايگاه فن آوري در برنامه هاي آموزش عالي هنر

نوع و شدت تعامل هنرمند با تحولات عصر خويش، همواره از بنيادي ترين مباحث مطالعات دنياي هنر بوده و از جمله بارزترين عوامل تاثير گذار بر انديشه و عمل هنرمند، نوع فن آوري و تكنيك هاي رايج هر زمان بوده است. مباحث جدي در خصوص نوع ارتباط هنر و فن آوري، همزمان با پيشرفت هاي تكنيكي و فني گسترده و آغاز عصر صنعتي در مغرب زمين، آغاز شد و از آن زمان حضور و سايه پيشرفت هاي فن آوري بر فرآيند خلق و ادراك آثار هنري، مفاهيم و روابط اجزاي ساختاري دنياي هنر و از جمله آموزش در اين عرصه را متحول ساخته است. در اين ميان و در مسير اين تحولات به نظر مي رسد آموزش هاي آكادميك و دانشگاهي، به علت برنامه محور بودنشان، در معرض آسيب هاي جدي قرار گرفته باشند. برنامه ها يا سرفصل هاي دانشگاهي رشته هاي هنر كه غالباً بر مبناي اهداف، ضرورت ها و شرايط «يك دوره زماني خاص» مدون شده اند، گاه تا بيش از دو دهه اصولِ آموزش يك رشته را مشخص مي سازد. مسئله اصلي اين مقاله در درجه اول شناسايي ميزان حضور و تاثير فن آوري در برخي كارگاه هاي مرتبط با رشته هاي دانشگاهي هنر بوده و در ادامه نيز آسيب شناسي شيوه هاي آموزش اين رشته ها با تاكيد بر برنامه ها و سرفصل هاي آنها انجام گرفته است. شيوه هاي تحليل در اين پژوهش از نوع كمي و نيز كيفي بوده و از روش هاي تحليل محتوا (به منظور بازخواني محتواي سرفصل ها) و مصاحبه در پيشبرد اهداف آن استفاده شده است. نمونه مورد مطالعه كارگاه «طراحي سنتي» از مجموعه دروس رشته كارشناسي پيوسته صنايع دستي مي باشد. نتايج اين پژوهش ضمن تاييد نقش پررنگ فن آوري به ويژه در عرصه هاي نرم افزاري در رشته هاي مذكور؛ به ضعف برنامه هاي مصوب آموزشي، براي همراهي و همسويي با اين تحولات اشاره دارد.