مباني فلسفي ،اجتماعي و روانشناختي آموزش هنر

شاهكار هنري غير شخصي است . متضمن زيبايي،آگاهي و حقيقت است. با اين فرض آيا موضوعي با اين اوصاف ميتواندازمباني علمي حوزه هاي مختلف معرفت بهره مند با شد؟ اين پژوهش تلاش دارد مناسبات حاكم بر فرض و سؤال فوق را تعقيب وبررسي نمايدو ازنتايج وتحليل آن در امر آموزش هنر بهره مندگردد .تلاش نموده ايم پيوندي نظام مند بين علم، آموزش وهنربرقرارگردد.آنچه دراين تبديل و مبادله حاصل ميگردد ،توانمندي هنررا به منزله اكسيري درآشكارسازي امرنامرئي، بازسازي ونوسازي مي نمايد. دراين بررسي ،هنر و پنداره هاي ذهني ساير علوم مانند فلسفه ،اجتماعي وروانشناسي در يك بافت توجيهي اصالت پذير به هم نزديك شده اند. اين پژوهش از نوع كيفي است ومقوله هاي آن همان واژه هاي كليدي(نهفته در موضوع ) مي باشند.باتكيه برهمين واژه ها به جمع آوري داده ها پرداخته ايم. جستجوي ايده ها و نظرات قدرتمند از قطب تجربي مانندروانشناسي واجتماعي تا قطب نظري و تجريدي مانند فلسفه در راستاي اعتبار مطالب ، براي تلفيق و كاربرد آموزش هنر صورت گرفته است.از اين رو داراي جهت گيري استقرايي است.از سويي ديگرزرف انديشي براي نتيجه گيري عميق نيز به اهميت كيفي آن افزوده است. پشتيباني ايده ها به ياري منابع علمي فارسي ودانشمندان مطرح در اين حوزه فراهم آمده ونيز براي بسط وگسترش آنها از ترجمه متون و پژوهش هاي جديد انگليسي استفاده نموده ايم.