تحليل و بررسي روشهاي نوين تدريس در سطوح آموزشي بالا و ميزان تاثيرگذاري آنها

در بسياري از مواقع دستيابي به اهداف آموزشي، از طريق آموزشهاي مستقل، بسيار آسانتر و امكان پذيرتر از روشهاي سنتي ديگر است. بويژه اگر روش آموزشي مستقل، به طور صحيح به كار گرفته شود، روحيه استقلال يادگيرندگان در اجراي فرآيندهاي آموزشي، تقويت مي شود. به همين منظور در دنياي امروزي، از روشهاي نوين تدريس براي دستيابي به اين هدف استفاده مي گردد. استراتژي مهم در اينگونه از روشهاي آموزشي، شاگرد محوري است. اين نوع از آموزش همچنين شامل فراهم آوردن شرايطي است كه در آن يك سازمان يا يك گروه، بتوانند داراي تواناييها و مهارتهاي خودآموزي شوند. برنامه هاي انعطاف پذيري در چنين روشهاي آموزشي وجود دارند كه باعث مي شوند تا يادگيرنده در يك فضاي مناسب، از يك ريتم آموزشي خاصي، برخوردار گردد. امروزه روشهاي نوين تدريس باعث مي شوند تا اشتياق جهت كسب مهارتهاي تخصصي، ارتقاء و پيشرفت در دستيابي به مواد آموزشي و افزايش انگيزش و مشاركت در به كارگيري روشهاي نوين در يادگيري مشاغل حرفه اي و پيچيده، در افراد يادگيرنده توسعه پيدا كند. در اين مقاله سعي بر آن شده است، علاوه بر بررسي اجمالي مفاهيم مربوط به روشهاي نوين تدريس، به انواع آن نيز به طور خلاصه پرداخته شود. برخي از اين روشها عبارتند از: مدل رفتاري، بازخورد نظير به نظير، پروژه بازي، بازي استعاره اي، داستان سرايي، روش عملكردي و روش سبدي.