نقش و كاربرد رويكرد سيستمي در تصميم گيري هاي نظام آموزشي ايران؛ با ترسيم مدل سيستمي

از آنجا كه اصلاح نظام آموزشي كشور شامل: آموزش و پرورش، آموزش فني و حرفه‌اي، آموزش‌عالي و كارآمد كردن آن براي تأمين منابع انساني مورد نياز در جهت تحقق اهداف چشم‌انداز يكي از اهداف چشم انداز20 ساله ايران اسلامي است. از اين رو، در سال هاي اخير سياست هاي محوري كشور در بخش هاي مختلف بر ضرورت تصميم سازي در حوزه ي نظام آموزشي نشان از بحبوحه ضرورت رويكردهاي نوين است، كه در اين برهه از زمان نيز، بحث ها و ديدگاه هاي متنوعي در اين زمينه مطرح شده است. همچنين در ميان سازمانها و نهادهاي اجتماعي مؤثر بر توسعه ي پايدار، مديريت نظامهاي آموزشي از جايگاه و نقشي منحصر به فرد برخوردار است. محقق با تبيين مدل هاي تصميم گيري در حوزه مديريت نظام آموزشي(كلاسيك، اداري و افزايشي) مدل شهودي خويش را با اشاره به مسائل حاشيه اي نظير مسائل مالي، اجرايي و مديريتي تنظيم و با استدلال و فهم درست از مدل هاي تصميم گيري قبلي (حد تمركز) اميدوار است اصلاح و روند تصميم گيري و تصميم سازي در حوزه مديريت نظام آموزشي در آينده موثر واقع شود.